ရင္ ခုန္ ရမယ္ ့ဆည္းဆာ

“တမာ ရနံ႔ေလး သင္းသင္းေမႊးတဲ့ အညာေျမကို သတိရ...” သူတုိ႔ဆီမွာေတာ့ တမာနံ႔ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာေပါ့။




ကၽြန္ေတာ့္ အဖုိ႔မွာေတာ့ လမ္းေဘးတစ္ဖက္
တစ္ခ်က္စီမွာ ညီညာ အုံ႕မိႈင္းစြာ အစီအရီ ရွိေနတဲ့ မေလးရွား ပိေတာက္ေတြရဲ႔
ရနံ႔က ေပ်ာ္စရာ အတိတ္ေန႔ေတြဆီ စိတ္ျပန္လည္ ေစခဲ့ပါၿပီ။ ဟိုးအေရွ႕
စူးစူးဆီမွာ ခ့ံခံ့ႀကီး ရပ္တည္ေနတဲ့ ဇြဲကပင္ ေတာင္ႀကီးကေတာ့ ေျပာင္းလဲမႈ
တစ္စုံတစ္ရာ မရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ရဲ႕ အထင္ကရ အမွတ္အသားႀကီးေပါ့။

အ႐ုဏ္
မက်င္းတက်င္းမွာ ဇြဲကပင္ ေတာင္ေပၚ အတူ တက္ခဲ့ဖူးတာေတြ၊ လေရာင္ဆမ္းတဲ့
ညခ်မ္းမွာ သီခ်င္း တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ဟစ္ရင္း အတူတက္ခဲ့ဖူးတာေတြ
ေတြးရင္းနဲ႔ေတာင္ ေပ်ာ္လာတယ္။ ခိုင္လုံတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ ေပးၿပီး
ဒီလမ္းေၾကာတစ္ေလွ်ာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေျခ႐ႈပ္ခဲ့တာေတြ။ ဘုရားဖူးရင္း လိပ္ဥ
တူးၾကတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးေတြ။ စက္ဘီးနဲ႔ ယူမလား၊ ဆုိင္ကယ္နဲ႔မ်ား သြားမလား။
ၿမိဳ႕ရဲ႕အေရွ႕ဘက္ ထြက္ရင္ ေတာင္ဘက္က ျပန္ေရာက္တာေတြ၊ ၿမိဳ႕ရဲ႕
ေျမာက္ဘက္ကိုခုိင္းရင္ အေနာက္ဘက္က ျပန္တတ္တာေတြ၊ ေျခရာေတြခ်င္း
ထပ္ခဲ့ဖူးပါၿပီ။

ျပန္လည္ေတြးတုိင္း ေရးေရး ေပၚတာပါပဲ။
စိတ္ဆုိးတစ္မနက္၊ စိတ္ေကာက္ တစ္ခ်က္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရင္းႏွီး
ေပ်ာ္ရႊင္စြာ တုိင္တုိင္ပင္ပင္ ရွိခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ အခုေတာ့လည္း
အိပ္မက္တစ္ခု လုိပါပဲ။ ျဖဴစင္တဲ့ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာေတြ အရင္း ခံၿပီး ကူညီ
႐ိုင္းပင္းတတ္တဲ့ စိတ္ေစတနာနဲ႔ ေဖးကူ တြဲေခၚခဲ့တဲ့ လက္အစုံေတြ
ဘယ္ေမ့ႏိုင္ပါ့မလဲ။

အခုေတာ့လည္း ဘ၀ ဇာတ္ခုံေပၚမွာ က်ရာ ဇာတ္႐ုပ္မွာ
ပါ၀င္အသုံးေတာ္ခံရင္း ေညာင္ပင္ ႀကီးရဲ႕ေညာင္သီးေလးေတြ တစ္ေျမစီ ေ၀းေနရၿပီ။
ဘယ္ႏွသီးေလာက္မ်ား အေစ့အျဖဳန္းေတြ ျဖစ္ သြားမွာလဲ။ ဘယ္ႏွသီးေလာက္မ်ား
အပင္ေပါက္ ႏိုင္မလဲ။ ဘယ္ႏွပင္ေလာက္မ်ား လူေတြကို အက်ဳိးျပဳႏိုင္မလဲ၊ ဘယ္သူ
သိပါ့မလဲ။ အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြန္ခဲ့တာ ၾကာေပမယ့္ ဇြဲကပင္ေတာင္ႀကီးလုိပဲ
မေျပာင္းမလဲ တည္ရွိေနတဲ့ ေနာက္တစ္ခုက အေမ့အိမ္ေပါ့။


တန္ေဆာင္တုိင္မွာ ေဆးေပါင္းခဖုိ႔ အေမ့ အိမ္ေရွ႕က မဲဇလီပင္ေတြ
အသင့္ျဖစ္ေနၿပီ ထင္တယ္။ ညီမေလး ႀကိဳက္လုိ႔ စိုက္ေပးခဲ့တဲ့ ခေရပင္လည္း
အေတာ္ႀကီးေလာက္ၿပီ ထင္ရဲ႕။ ၿမိဳ႕ျပမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္
တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ ေလာက္ေတာ့ အိမ္ျပန္ၿပီး အေမ ခူးေကၽြးတဲ့ ထမင္းကို
စားခ်င္ပါရဲ႕။

မေရာက္တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ေက်ာက္ဖ်ာႀကီး ေပၚကုိ
ေရာက္ေအာင္ လာခဲ့ေပမယ့္ အထင္နဲ႔ အျမင္ လြဲခဲ့ပါၿပီ။ ေက်ာက္ဖ်ာႀကီးေပၚမွာ
အရင္လုိ ထုိင္ေငး ထုိင္ေဆြးခြင့္ မရေတာ့။ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြား ဆင္းတုေတာ္ တစ္ဆူက
သပၸာယ္စြာ တည္ရွိ ေနၿပီကိုး။ ေက်ာက္ဖ်ာႀကီးရဲ႕ ေအာက္ေျခရင္းက
ျမစ္ျပင္က်ယ္မွာေတာ့ ၀ဲကေတာ့ႀကီးေတြက ဆူညံ ေအာ္ဟစ္လုိ႔။ အေရွ႕ဘက္ကမ္းဆီက
ေတာင္တန္းေတြ ေပၚ မွာေတာ့ အက်ေနေၾကာင့္ လင္းတစ္ခ်ီ၊ ေမွာင္ တစ္လွည့္ မညီမညာ
ေနျခည္ ျဖာေနပုံက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြနဲ႔ ဆင္သေယာင္။ ေန၀င္ခ်ိန္
တိမ္ေတာက္ေတာ့မွာကိုး။ ၾကားဖူးတာကေတာ့ ႐ုပ္ဆုိး လွခ်ိန္တဲ့။


မေမွာင္ခင္ ေက်ာင္းေရာက္ေအာင္ ျပန္ရမွာ မို႔ ဆည္းဆာရင္ခုန္သံကို ဒီေနရာတင္
ရပ္ၿပီး အေမ့အိမ္ ရွိရာ ဘက္ကို ေျခဦးတည့္ရျပန္တယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက
တံတားေပၚမွာေတာ့ ကားႀကီး ကားငယ္ အသြယ္သြယ္က တေရြ႕ေရြ႕ ျဖတ္ေနဆဲ။
ေသာင္ျပင္စပ္ဆီမွာ ေရေဆာ့ေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ဆူညံေအာ္ဟစ္ ေနသံက မၾကား
တၾကားေလး ျဖစ္ေနတယ္။ ေရေဆာ့ ခ်င္လုိက္တာ။ ေနာက္က်ိေနတဲ့ ျမစ္ေရထဲကို
ဒိုင္ဗင္ ထိုးဆင္းၿပီး ေရကူးခ်င္လုိက္တာ။ မျဖစ္ေသး ပါဘူးေလ။ ေကာင္မေလး
တစ္စု ကိုင္းေတာၾကားက ျဖတ္ၿပီး ျမစ္ဆိပ္ဆင္းသြားတာ ျမင္လုိက္ရတယ္။
တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ အားရ၀မ္းသာနဲ႔ အေဖာ္ေတြကို လက္တုိ႔တယ္။
ၿပီးေတာ့ အခ်င္းခ်င္း က်ိတ္ရယ္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ပုံစံက ရယ္စရာ
ျဖစ္ေနလုိ႔လား။

႐ုတ္တရက္ အေထြးကို သတိ ရလိုက္တယ္။ ခုနက အုပ္စုမွာ
အေထြးမ်ား ပါေနမလားလုိ႔ လည္ ျပန္ၾကည့္မိတယ္။ ဘယ္ပါပါ့မလဲ။ အေထြးတို႔၊
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ေတြက ျမစ္ဆိပ္နဲ႔ အရမ္း ေ၀းတာပဲ။ အိမ္ကိုေရာက္ရင္ေတာ့
အေထြးကို ေတြ႕ျဖစ္ ေအာင္ ေတြ႕ရမွာေပါ့။

ငွက္ေပ်ာေတာနားက အျဖတ္မွာ
အေထြးကို ပို၍ သတိရလာသည္။ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ ထြက္ေနေသာ ပဲၫြန္႔မ်ား
လုိက္ခူးမိသည္။ မာလာဖူးမ်ား လုိက္ခ်ဳိးမိသည္။ အရွိန္ကေလး ရလာတာမို႔
အိမ္ျပန္လမ္းႏွင့္ ဆန္႔က်င္ရာသို႔ တျဖည္းျဖည္း ေရာက္လာျပန္သည္။

“ဟင္- ေက်ာ္ေက်ာ္”
ထိတ္လန္႔တၾကား ေအာ္လုိက္ေသာ အေထြး၏ အသံ။ ၀မ္းသာလုိက္သည္ ျဖစ္ျခင္း။

“အေထြး၊ နင္ တုိ႔စရာ လာခူးတာလား”
သူမ အသာအယာ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ မ်က္၀န္းေတြက အံ့ၾသရိပ္ မျပယ္ေသးေပ။

“အေတာ္ပဲ၊ ဒါဆုိ ငါခူးထားတာေတြ နင္ပဲ ယူလုိက္ေတာ့”
သူမလက္ထဲမွာ ကိုင္ထားေသာ ျခင္းထဲကို ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲက ပဲၫြန္႔ေတြ၊
မာလာဖူးေတြ၊ ၾကက္မအုပ္ၫြန္႔ေတြ ထည့္ေပးလုိက္သည္။ သုိ႔တုိင္ေအာင္ သူမထံမွ
ဘာစကားမွ ထြက္မလာ။

“အေထြး၊ နင္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ေနမေကာင္းဘူးလား”

“ငါ ျပန္ေတာ့မယ္။ အဲေတာ့ မွားကုန္ပါၿပီ၊ ကန္ေတာ့ေနာ္”

“ငါလည္း အိမ္ျပန္မလုိ႔ပဲ။ အတူတူ သြားရေအာင္”

“ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း၊ သူမ်ားေတြ ျမင္ရင္ မေကာင္းဘူး”

“ဘာျဖစ္လုိ႔တုံးဟ”

သူမထံမွ အေျဖကုိ မၾကားရေတာ့။ သူမ သုတ္ေျခတင္၍ ေျပးေလၿပီ။ ဘာရမလဲ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားၿပီးေတာ့ကို လုိက္တာေပါ့။ အေရးထဲမွာ
လုံခ်ည္က မၾကာ ခဏ ၿငိေနရေသးသည္။ အေထြး ဘာျဖစ္ေန သနည္း။
ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမ်ားစိတ္ခုေနသလား။

ဘႀကီးေရႊတင္၏ ျခံနားအေရာက္တြင္
အေထြး ေပ်ာက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သိၿပီ။ ျခံ၀င္းက်ယ္ႀကီးကို
ေကြ႕၀ုိက္သြားရမည့္အစား အေထြးသည္ ျဖတ္လမ္းလုိက္ေလၿပီ။ ၀ါးလုံး တန္းၾကားကို
လွ်ဳိ၀င္ရင္း ကၽြန္ေတာ္လည္း ျဖတ္လမ္းလုိက္ဖုိ႔ ျပင္သည္။

“မလာနဲ႔။ ျမန္ျမန္ျပန္ထြက္”
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ အလန္႔တၾကား လွမ္းေအာ္ ေသာ အေထြး၏အသံကို ၾကားလုိက္ရသည္။
သူမ အလွည့္ေတာ့ သြားလုိ႔ရၿပီး ကၽြန္ေတာ္က် ေတာ့ ဘာလုိ႔ မရရမွာလဲ။

“ငါ့ကို မလာေစခ်င္ရင္ နင္လည္း ဆက္ မေျပးနဲ႔”
အေထြးေျခလွမ္းေတြ ခ်က္ခ်င္း တန္႔သြားသည္။

“ငါက နင့္ကို လြမ္းလြန္းလုိ႔ အိပ္ေရးေတြ ခဏခဏ ပ်က္ရတာ။ နင့္ကို ေတြ႕ခ်င္လြန္းလုိ႔ ေျပးၿပီးလာရတာ”

“ေတာ္ပါၿပီ၊ ဆက္မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ေနာက္ ေန႔မွပဲ ေျပာပါ။ ေတာင္းပန္ပါတယ္”

“ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ၊ သူမ်ားၾကားမွာ စိုးလုိ႔လား။ စိတ္မပူပါနဲ႔၊ ဒီအခ်ိန္ ဒီျခံထဲမွာ ဘယ္သူမွ ျပန္ မေရာက္ေသးဘူးဆုိတာ နင္လည္း သိသားပဲ”

“ေနာက္မွေတြ႕မယ္ေနာ္”

စကားမဆုံးခင္ ေျပးထြက္သြားေသာ သူမ ကို ကၽြန္ေတာ္ တားဆီးခြင့္ မရလိုက္။
ျခံ၀ုိင္းထဲကို အျမန္၀င္။ ေျခလွမ္းကို ႏွစ္ဆ တိုးျမႇင့္လုိက္သည္။
ထုိအခ်ိန္မွာ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာ အေထြး၏ မ်က္၀န္းတြင္ စုိးရိမ္
ပူပန္ရိပ္တို႔ ျမင္လုိက္သလုိ ရွိသည္။
“အေထြး၊ ငါ့ကို ေစာင့္ဦးေလ”

ကၽြန္ေတာ့္အသံ မာသြားလား မသိ။ အေထြးသည္ ထဘီစြန္ေတာင္ ဆြဲရင္း သုတ္ေျခတင္
ေျပးေတာ့သည္။ မိန္းကေလးႏွင့္ ေယာက်္ားေလး အေျပး ၿပိဳင္လွ်င္ မည္သူႏုိင္မည္
ထင္သနည္း။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မႏိုင္ ခဲ့ပါ။ အေၾကာင္းမွာ အေထြးႏွင့္
ကၽြန္ေတာ့္ၾကားတြင္ ဘယ္ေနရာက အိပ္ရာ ထလာမွန္း မသိေသာ ေခြးနီႀကီး တစ္ေကာင္
ေပၚလာေသာေၾကာင့္ပင္။

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႔ကို မေတြ႔ဖူးေသာ သူကလည္း
ကၽြန္ေတာ့္ကို မျမင္ဖူးေသာ ေခြးနီႀကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စိန္ေျပးတမ္း
ကစားရပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပးလွ်င္ သူေျပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္လွ်င္
သူရပ္သည္။ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေခြးနီ၊ ေခြးနီႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္ မုန္႔လုံးစကၠဴ ကပ္ေနပါေတာ့ သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေမာ ဆုိ႔ေနၿပီ။
သူလည္း လွ်ာထြက္ေနၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျခံျပင္ထြက္ခြင့္ မေပး။
ေျခလွမ္း ျပင္သည္ႏွင့္ မာန္ဖီ ေနေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း
ေျပးဖုိ႔ အင္အား မရွိေတာ့။ စိတ္ခ်လက္ခ် နားလုိ႔ရမည့္ ေနရာတစ္ခု ရွာရသည္။
ဟုိေခြးက ယုံရတာ မဟုတ္။ မေတာ္ ခုန္အုပ္ေနမွျဖင့္ အေမ့သား လူေခ်ာေလး အခက္
ေတြ႔ရေပလိမ့္မည္။ နားခုိရာ ေတြ႔သည္ႏွင့္ ကုတ္ကတ္ၿပီး တက္ခဲ့သည္။ ေကာက္႐ိုး
ပုံေပၚလည္း ေရာက္ေရာ ေျခပစ္လက္ပစ္ လွဲခ်လုိက္ေတာ့သည္။ အေမ့အိမ္ကို ေရာ
အေထြးကိုပါ စဥ္းစား မေနႏိုင္ေတာ့။

“xxx xxx xxx”
”xxx xxx xxx”
ဆူဆူညံညံ အသံေတြေၾကာင့္ လန္႔သြားမိသည္။ ကမန္းကတန္း လူးလဲ ထရန္ အျပင္မွာပဲ
ေလွ်ာခနဲျဖစ္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚ ျပဳတ္က်သြားေတာ့သည္။ ၿမိဳ႕မွာ ေစ်းတက္
ေရာင္းရာမွ ျပန္လာေသာ ဘႀကီးေရႊတင္တို႔ သားအဖႏွင့္ ရြာသားတခ်ဳိ႕။
ကၽြန္ေတာ့္ကို ထူးဆန္းေသာ သတၱ၀ါ တစ္ေကာင္လုိ ၾကည့္ေနသည္။

“မင္း၊ မင္း ေက်ာ္ေက်ာ္ မဟုတ္လား”

“ဟာ- ဟုတ္ပါ့။ အေကာင္ႀကီး ထြားလာလုိက္တာ အဘေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး”

“မင္း ဘယ္တုန္းက ျပန္ေရာက္တာလဲ”

“ေဟာ့ေကာင္၊ ဘယ္လုိ ေခၚေနတာလဲ။ ဦးပၪၥင္းေက်ာ္ႀကီးလုိ႔ ေခၚေလကြာ”

“ဗ်ာ”

အခုမွပဲ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ငု႔ံၾကည့္မိသည္။ သကၤန္းေပၚမွာ ေကာက္႐ိုးေတြ
ကပ္လုိ႔။ ငွက္ေပ်ာေတာထဲ ၀င္တိုးထားတာေၾကာင့္ ေျမႀကီးေတြလည္း ေပက်ံလုိ႔။
ငယ္ကၽြမ္းေဆြကုိ ျမင္လုိက္တာနဲ႔ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဒုလႅဘ ရဟန္း ဆိုတာ လုံး၀
ေမ့သြားတယ္။

“ဦးပၪၥင္းေက်ာ္ႀကီးက ဘာလုိ႔ ေကာက္႐ိုး ပုံေပၚမွာ တက္အိပ္ ေနရတာတုံး”

“ဟို- ဟုိေလ...”

ကၽြန္ေတာ္ ေျဖရွင္းမတတ္ေတာ့။ ေဆာရီးပဲ အေထြးရယ္။



နန္းၾကာျဖဴ၊ဘားအံ၊
(Teen မဂၢဇင္း၊ဇြန္လ ၂၀၁၁)