လက္ေဆာင္.........

by **Admin** Tue Jun 21, 2011 2:49 am

ေျပာရရင္
ဘ၀ တစ္ခုက အစျပဳၿပီး ေျပာရေတာ့မွာပါ။ ကေလး ဘ၀ကစ ဒီေန႔ အခ်ိန္အထိ
ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ကာလ တစ္ေလွ်ာက္မွာ လက္ေဆာင္ဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ သူမနဲ႔
သိပ္ေတာ့ မစိမ္း လွပါဘူး။

လက္ေဆာင္ဆိုတာ တစ္ဦးက တစ္ဦးကို ခင္မင္မႈ
အရပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေစတနာ အရပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေမတၱာတရားရဲ႕ ေစ့ေဆာ္ တုိက္တြန္းမႈ
အရပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မိမိမွာ ရွိတဲ့ ပစၥည္း တစ္ခုခု၊ ဒါမွ မဟုတ္ရင္လည္း မိမိ
တတ္ႏိုင္တဲ့ ပစၥည္း တစ္ခုခုကို အမွတ္တရ ဆိုၿပီး ေပးတာမ်ဳိးကို လက္ေဆာင္လို႔
သူမက ေယဘုယ်အားျဖင့္ လက္ခံ ထားပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ဒါ့ထက္ပိုၿပီး
နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း မေတြးတတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဘ၀ရဲ႕အစိတ္အပိုင္းေတြကို
တေရြ႕ေရြ႕ ျဖတ္သန္းၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ “လက္ေဆာင္” ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔
ပတ္သက္ၿပီး ေပးသူ ေနရာကေရာ အေပး ခံရသူ ေနရာကပါ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ၀င္ေရာက္
ခံစားဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ဒါဟာ တကယ္ေတာ့ လူမႈ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕
လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္ အလုပ္တစ္ခု ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ ျဖစ္ေနက် အေလ့အထ တစ္ခုလို႔
ေျပာလို႔လည္း ရတဲ့အတြက္ သိပ္ေတာ့ မထူးဆန္းဘူး။ ဒါေပမဲ့ လက္ေဆာင္ ဆိုတဲ့
စကားလံုးရဲ႕ အျခား တစ္ဖက္က တကယ့္ အႏွစ္သာရနဲ႔ တိမ္ျမဳပ္ ေပ်ာက္ကြယ္ေနတဲ့
သူ႔ရဲ႕ေနာက္ကြယ္က နက္႐ႈိင္းတဲ့ အဓိပၸာယ္ေတြ ထင္ဟပ္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့
သမား႐ိုးက် အေတြးအေခၚ အယူအဆ တစ္ခုကို အေျခတည္ၿပီး ပိုင္းျဖတ္ဖို႔ မ၀ံ့မရဲ
ျဖစ္လာပ ါေတာ့တယ္။

မွတ္မွတ္ရရ သူမ အသက္ ၂၅ ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက စၿပီး
လက္ေဆာင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အျမင္ေတြ၊ သေဘာထားေတြဟာ တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္
ေျပာင္းလဲ လာခဲ့တာပါ။ တေရြ႕ေရြ႕ ျဖစ္စဥ္ တစ္ခုလို အေတြးေတြ တေရြ႕ေရြ႕
နယ္ခ်ဲ႕ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ လက္ေဆာင္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စတင္ သ႐ုပ္ခဲြဖို႔
ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ မိဘက သားသမီးကို ေပးတဲ့လက္ေဆာင္၊ သားသမီးက မိဘကို ေပးတဲ့
လက္ေဆာင္၊ ဆရာက တပည့္ကို ေပးတဲ့လက္ေဆာင္၊ တပည့္က ဆရာကို ေပးတဲ့လက္ေဆာင္၊
သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ေပးတဲ့လက္ေဆာင္။ စံုလုိ႔ပါပဲ။

သူမ
တစ္ခ်ိန္တုန္းက သိခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အသိက အျဖဴေရာင္သက္သက္ပါ။
လူသားအခ်င္းခ်င္း ခင္လို႔ေပးတယ္။ ခ်စ္လို႔ေပးတယ္။ မခင္ရင္ မေပးဘူး။
မခ်စ္ရင္လည္း မေပးဘူး ဆိုတာေလာက္ပါပဲ။ ဒါဟာ ႐ိုးရွင္းတဲ့ ျဖစ္ရပ္ တစ္ခုလည္း
ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္း သူမ သိလာတဲ့ လက္ေဆာင္
ဆိုတာကေတာ့ ဒီေလာက္ ႐ိုးရွင္းတဲ့ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု၊ အျဖဴေရာင္ သက္သက္သေဘာ
ေဆာင္တဲ့ ၀ိေသသ လကၡဏာ တစ္ခုလို႔ ေျပာဖို႔ေတာ့ သိပ္မလြယ္လွေတာ့တာပါ။
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ သူမ လက္ေဆာင္ ယူရမွာ တြန္႔ဆုတ္လာသလို လက္ေဆာင္
ေပးရမွာကိုပါ မ၀့ံမရဲ ျဖစ္လာပါတယ္။ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းမွာ
ေစတနာနဲ႔ ေပးတဲ့ အရာတစ္ခုဟာ ဘယ္လို ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ဳိးမွ မပါေပမယ့္
ခံယူရတဲ့သူ ဘက္မွာ မ်ားစြာ စဥ္းစားေတြးေခၚခြင့္ ရွိလာသလို ေပးတဲ့
လူကိုယ္တုိင္က ဘယ္ေလာက္ သန္႔ရွင္းသလဲ ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
ျပန္သံုးသပ္ဖို႔ လုိပါတယ္။

မိမိမွာ လုိအပ္တဲ့ တစ္စံုတစ္ရာ အတြက္
ဘယ္ဘက္က ေပးၿပီး ညာဘက္က ျပန္ယူမယ္ ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ေပးတဲ့
လက္ေဆာင္ေတြ အေပၚမွာလည္း အေပးခံရတဲ့ သူဘက္က အမွန္အတိုင္းပဲ သိသာႏိုင္ဖို႔
ရာႏႈန္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားတယ္လို႔ ခံစားမိတာ မမွားႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္မိပါရဲ႕။

ဒီလုိဆိုေတာ့ ဘယ္လုိ ႏွလံုးသားမ်ဳိးနဲ႔ ေပးၿပီး ဘယ္လို ႏွလံုးသားမ်ဳိးနဲ႔
လက္ခံ ယူၾကပါသလဲ။ တကယ့္ ေစတနာ၊ ေမတၱာနဲ႔ ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြ ေတာင္
ဒီေန႔ေခတ္ လက္ေဆာင္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခံယူထားတဲ့ ခံယူခ်က္ေတြ၊ အျမင္ေတြ
တစ္နည္းအားျဖင့္ စြန္းထင္း ညစ္ေပေနတဲ့ အေရာင္ေတြ ေအာက္မွာ ဖံုးလႊမ္း
ခံမသြား ရႏိုင္ဘူးလို႔ေကာ ဘယ္သူ ေျပာႏိုင္မွာမို႔လုိ႔လဲ။ ဒီထက္ ဆိုးၿပီး
မေကာင္းတဲ့၊ မသန္႔ရွင္းတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကို လွလွပပ ျပဳမူႏိုင္ဖုိ႔
ေခါင္းစဥ္တစ္ခု တပ္ေပးထားတာမ်ဳိး ဆိုရင္ေကာ... သူမ အေတြးေတြက နက္သည္ထက္
နက္႐ႈိင္း လာခဲ့တယ္။ လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ႏိုင္ၾကဖို႔ ေစတနာ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္
တပ္ႏိုင္သလို ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္ဖို႔အတြက္ လက္ေဆာင္ဆိုၿပီး ေခါင္းစဥ္
တပ္လို႔ ရေနတာ မဟုတ္ဘူးလို႔ေကာ ဘယ္သူ ျငင္းႏိုင္မွာလဲေလ။

တကယ္ေတာ့
သူမက ဘယ္အရာ မဆို အေျဖာင့္ ေတြးတတ္တဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ပါ။ အတိအက်
ေျပာရရင္ သီအိုရီ တစ္ခုကို လက္ကိုင္ထားၿပီး တစ္နဲ႔တစ္ေပါင္း ႏွစ္လို႔
လက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ေထာင္တတ္တဲ့ မိန္းမမ်ဳိးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ တစ္နဲ႔တစ္ေပါင္း
“ႏွစ္” မရတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြကို နားလည္လာတဲ့ တစ္ေန႔မွာ လက္ေဆာင္အေပၚ သူမ
ျမင္ခဲ့တဲ့ အျမင္ေတြလည္း လံုး၀ ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္သြားခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီလို
ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္သြားရတာကေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ေရာက္မွ ျဖစ္သြားခဲ့ရတာပါ။

သူမ အလုပ္ လုပ္တာကလည္း အထုိက္အေလ်ာက္ ၾကာလာၿပီဆိုေတာ့ ႐ံုးက လုပ္ကိုင္ဖက္
ေတြနဲ႔ ခင္မင္ေနၾကပါၿပီ။ အားလံုးက အားလံုးကို အျပန္အလွန္ ခင္မင္ေနတာမ်ဳိး
မဟုတ္ေပမယ့္ သူ႔အစုေလးေတြနဲ႔သူ တူရာစုၿပီး ခင္မင္သလို တြဲ သြားတြဲလာလည္း
ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၂ ႏွစ္ေလာက္ ၾကာလာတ့ဲ အခါမွာေတာ့ အမာခံ လုပ္ေဖာ္
ကိုင္ဖက္အုပ္စု ဆိုတာထက္ မိတ္ေဆြ ရင္းခ်ာေတြလို ခင္မင္ လာခဲ့ၾကတာပါ။
သူ႔အခက္ အခဲ ကိုယ့္အခက္အခဲကို ၀ိုင္း၀န္းၿပီး ေျဖရွင္း ၾကသလို အၾကံေကာင္း
ၪဏ္ေကာင္းေတြလည္း အျပန္အလွန္ ေပးတတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္လည္း
အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိလည္း ယံုၾကည္ လာခဲ့ၾကတဲ့ သေဘာပါပဲ။

ဒီလို
မိတ္ေဆြ ဘ၀မွာပဲ အခ်င္းခ်င္း မေက် နပ္ခ်က္ေလးေတြ ရွိခဲ့ရင္ ဘာကို မေက်နပ္
ေၾကာင္း၊ ဘာေၾကာင့္ မေက်နပ္ေၾကာင္း ေျပာၾကပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူမတို႔
အုပ္စုထဲက ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က သူ ၾကည့္မရတဲ့ အျခား ေကာင္မေလး
တစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ေျပာလာပါတယ္။

ဆိုပါေတာ့ ေကာင္မေလး နာမည္ကို
“ဆြိ” လို႔ပဲ။ “ဆြိ”က ဘယ္လို ႂကြားတာ။ ဒါေပမဲ့ ဘာေတြကိုေတာ့ ဖံုးကြယ္ထားတာ။
ဘယ္လို လူလည္က်တာ စတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို မၾကာခဏ ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ သူမအထင္ေတာ့
သူငယ္ခ်င္းက ဆိြအေပၚမွာ အေတာ္ေလး မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနတဲ့ ပံုပါ။ သူျမင္တာ
တကယ္ေတာ့လည္း မလြန္ပါဘူး။ ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းက အမွန္တရား။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ
အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာတဲ့ တုိင္ပဲ သူတို႔ၾကားမွာ နား လည္မႈလြဲမွားတဲ့
ကိစၥေလးေတြနဲ႕ အစာမေၾကတာေတြ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ႏႊယ္ေျပာရရင္
အေမရိကန္နဲ႔ ႐ုရွားတို႔ရဲ႕စစ္ေအး တိုက္ပြဲမ်ဳိးပါ။ အ႐ႈံးေတြနဲ႔
ရင္ဆိုင္ရတဲ့ ႐ုရွားရဲ႕အေမရိကန္ မုန္း တီးစိတ္မ်ဳိးနဲ႔ပါ။ ဒီလို
သူငယ္ခ်င္းက မေက်နပ္ ေပမယ့္ လက္ရွိအေျခအေနမွာ ေကာင္မေလးက သူ႔ထက္ အေျခအေန
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သာလြန္ေနတာေၾကာင့္ ေပၚေပၚထင္ထင္ ထုိးစစ္
ဆင္တာမ်ဳိးေတာ့ ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ဆြိနဲ႔
ပတ္သက္ၿပီး မေက်မနပ္တာ အျပင္ နာၾကည္းေနတာမ်ဳိးလည္း သြားေတြ႕ရပါတယ္။
မၾကာလိုက္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ႏိုင္ငံျခားကို ေလ့လာေရး ခရီး
သြားခဲ့ရပါတယ္။သူမလည္း သူငယ္ခ်င္း အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေပ်ာ္ခဲ့ရပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက သိပ္ေတာ္တဲ့ အထဲမွာ ပါ၀င္ သူတစ္ဦးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ ေလာကမွာ အေၾကာင္းတရားေတြ ေပါင္းဆံုမိရင္ အက်ဳိးတရား တစ္ခုေတာ့
ျဖစ္လာတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါဟာ တိုက္ဆိုင္မႈ တစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါေစ၊ ရခဲတဲ့
အခြင့္အေရးထဲမွာ ပါ၀င္တဲ့ အတြက္ သူမ သူ႔အတြက္ ေပ်ာ္ခဲ့ရပါတယ္။

မွန္တာေျပာရရင္ သူငယ္ခ်င္း ႏိုင္ငံျခား သြားရလို႔ ၀မ္းေျမာက္ရတဲ့ အထဲမွာ
သူမ ပါ၀င္ေပမယ့္ ဒီေနာက္ကြယ္မွာ ဘယ္လုိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မ်ဳိးမွမရွိတာလည္း
အေသအခ်ာ သိေနခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ႏိုင္ငံျခားက ျပန္လာေတာ့ သူတတ္ႏိုင္
သေလာက္ ပမာဏနဲ႔ တြက္ခ်က္ၿပီး လက္ေဆာင္ ပစၥည္းေလးေတြ ၀ယ္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ
လက္ေဆာင္ေလးေတြကိုပဲ နီးစပ္ရာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ေတြကို လက္သင့္သလို
ေပးေနတာလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္အထိ သူငယ္ခ်င္း ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္နဲ႔
ပတ္သက္ၿပီး သူမရင္ထဲ ဘယ္လုိ ခံစားခ်က္မွ ေထြေထြထူးထူး မရွိေသးပါဘူး။ ဒါဟာ
လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တဲ့ အလုပ္၊ ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ ေျပာရရင္ ဒါနပါရမီ
ျဖည့္ေနတာပဲေပါ့။ ကုသုိလ္ ျဖစ္ေစတဲ့ ျမင္ကြင္းပါ။

ဒါေပမဲ့
မၾကာခင္မွာပဲ ေမွ်ာ္လင့္ မထားတဲ့ ျမင္ကြင္းနဲ႔ ၾကားေနရတဲ့
စကားလံုးေတြေၾကာင့္ သူမ မအံ့ၾသဘဲ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ထူးဆန္းစြာပဲ
သူငယ္ခ်င္းက သူ မုန္းတဲ့ ဆြိဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးကို လက္ေဆာင္ သြားေပးေနတာပါ။
ၿပီးေတာ့ “အခ်ိန္ မရလို႔ ငါ ဒါပဲ၀ယ္ခဲ့ရတယ္။ ယူလိုက္ေနာ္” တဲ့။ သူမ
သူငယ္ခ်င္းရဲ႕မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္ၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ တကယ္ပဲ သူ႔မ်က္ႏွာက
ဒီေလာက္ပဲေပးႏိုင္လို႔ အားက်ဳိး အားနာျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ဳိးလား သူမ
မခြဲျခားတတ္၊ ၿပီးေတာ့ စကားေတြလည္း ရႊန္းရႊန္းေ၀ ေအာင္ ေျပာေနပါတယ္။
ဘုရား...ဘုရား သူမ အံ့ၾသၿပီး ဘုရား တမိသြားတာပါ။ တကယ္ပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို
လုိလားသြားတာလား။ တကယ္ပဲ ေစတနာသဒၶါတရားေတြ ထက္သန္ ေနတာလား။ ရင္ထဲမွာေတာ့
ေမးခြန္းေပါင္း မ်ားစြာ။

ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက သူမ
စားပြဲကို ေရာက္လာၿပီး “သိလား ငါနင့္ကို ေပးမယ့္လက္ေဆာင္
ဟုိဆိုက္ေဘးရီးယားကို ေပးလိုက္ ရတယ္။ အခု ကုန္သြားၿပီ။ ငါ နင့္ကို
ေနာက္မွထပ္၀ယ္ေပးမယ္”တဲ့။ အဲဒီ အခ်ိန္မွ သူမ သူငယ္ခ်င္းကို ဘယ္လို
အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔ ၾကည့္လိုက္မိလည္း မသိပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းက
“ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းက သိပ္အေရးမႀကီးဘူးေလ သိတယ္ မဟုတ္လား” တဲ့။ သူမ
ျပံဳးၿပီးသာ ေခါင္းေလးတစ္ခ်က္ ညိတ္ျပ လိုက္ပါတယ္။

တကယ္
ရင္ထဲမွာေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေကာင္း၊ လက္ေဆာင္ လိုခ်င္လို႔မွ မဟုတ္တာလည္း သူမ
အသိ။ သူမဟာ သူငယ္ခ်င္း အတြက္ ဘာမွ အေရး မပါဘူး ဆုိတဲ့ သေဘာမ်ဳိး သက္ေရာက္
သြားတာကိုပါ။ ခင္မင္သူေတြေလ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ခ်ျပရေအာင္ ခင္မင္တဲ့ လူေတြ။
သူမ လူေပါင္း မွားခဲ့တာပဲ လားလို႔ေတာင္ ေျပးေျပးလႊားလႊား
စဥ္းစားလိုက္မိပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လည္း အေတြးေတြနဲ႔ မဆံုးႏိုင္ေတာ့။

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အေၾကာင္းကို၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အားနည္းခ်က္ကို အဆိုးျမင္တဲ့ ဘက္က
ေ၀ဖန္သံုးသပ္တာ၊ မေကာင္းေျပာတာေတြကို ကြယ္ရာမွာ လုပ္ခဲ့ရင္ ဒါဟာ အတင္း
ေျပာတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ ထားပါေတာ့၊ တစ္ခါ တစ္ခါ လူ႔သေဘာ သဘာ၀အရ ရင္ဖြင့္
တတ္ၾကပါတယ္။ အခုေတာ့ ကြယ္ရာ မွာစိတ္ရွိတိုင္း ေျပာၿပီး ေရွ႕တင္မွာ
သကာလူးတဲ့ အေျပာေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေရး တည္ေဆာက္ေနလိုက္တာ။ အခုတစ္မ်ဳိး၊
ေတာ္ၾကာတစ္မ်ဳိး၊ လုိတစ္မ်ဳိး၊ မလိုတစ္မ်ဳိး အလုပ္ေလးမ်ဳိးပဲ လုပ္ေနတဲ့
လူေတြနဲ႔ မတူဘူး လားလို႔ေတာင္ အားမနာစတမ္း ေျပးစဥ္းစား လိုက္မိပါေသးတယ္။

ဟုတ္တယ္ေလ။ မေျပာခ်င္ရင္လည္း မေျပာနဲ႔ေပါ့။ ခြင့္လႊတ္တတ္တဲ့ ႏွလံုးသား
ရွိရင္ အစကတည္းက လူသိခံစရာေတာင္ မလိုဘဲ ခြင့္လႊတ္လို႔ ရသားပဲ။ အခုေတာ့
လက္ေဆာင္ေတာင္ သြားေပးရေသးတယ္။ ဘယ္လို ရပ္တည္ခ်က္ေတြ ပါလိမ့္လို႔လည္း
ေတြးခဲ့မိ လုိက္ပါေသးတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ေတာ့လည္း သူမ အေတြးေတြကို
ခါးသီးစြာနဲ႔ပဲ ရပ္ထားခဲ့ပါတယ္။

မႏွစ္က သႀကၤန္က်ခါနီးေတာ့ သူမ
မိဘမ်ား ရွိရာ ေမြးရပ္ေျမ ျပန္ဖို႔ ျပင္ဆင္ ရပါေတာ့တယ္။ မိဘမ်ား ရွိရာ
ဆိုေပမယ့္ သူမမွာ ဖခင္(အေဖ)ေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူး။ မိခင္ တစ္ေယာက္ပဲ
က်န္ေတာ့တာပါ။ အခု အခ်ိန္မွာေတာ့ ကေလး ဘ၀ကလို အေဖစံု၊ အေမစံု ရွိတဲ့ဘ၀မ်ဳိး
မဟုတ္ေတာ့ဘဲ မိခင္ တစ္ေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့ေတာ့တာမို႔ အေဖဆိုလည္း အေမ၊
အေမဆိုလည္း ဒီအေမပါပဲ။

အခုလည္း သူမ သႀကၤန္တြင္း ျပန္လာမယ္ဆိုတာ အေမ
သိသလို အျခား ေဆြမ်ဳိးေတြလည္း သိၾကပါတယ္။ ဖုန္းဆက္ၿပီး သူတို႔
လိုခ်င္တာေလးေတြလည္း မွာၾကပါတယ္။ သူမလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ လက္ထဲရွိတဲ့
ေငြေၾကး အတိုင္းအတာနဲ႔ တြက္ခ်က္ၿပီး ၀ယ္ခဲ့တာပါ။ ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္မ
အိမ္ျပန္ေရာက္ သြားခဲ့ပါတယ္။ သူမက ညီမေလး အေၾကာင္းကိုသိေတာ့ ၀ယ္လာတဲ့
လက္ေဆာင္ေလးေတြ ထုတ္ျပခဲ့သလို မၾကာခင္မွာ အစ္ကိုႀကီး၊ အစ္ကိုႀကီး
အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ ကၽြန္မတူေလး ေရာက္လာၾကပါတယ္။

“ဒါေလးက သားေလးစီးဖို႔ အန္တီ ၀ယ္လာခဲ့တာေလ။ စက္ဘီးေလး၊ ငါးေသာင္းေတာင္ ေပးရတယ္”

သူမကေျပာလည္း ေျပာၿပီး စားစရာေတြလည္း ခ်ေကၽြးလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့
မိသားစုေတြ ျပန္ဆံုေတြ႔ ရတာမို႔လည္း ၀မ္းသာအားရ စကားေတြလည္း
ေျပာေနမိတာေပါ့။

“ေရာ့... အစ္မ... ဒါက အစ္မ၀တ္ဖို႔ ပါတိတ္၀မ္းဆက္ေလ”
သူမေယာက္မက အထည္စကို လွမ္းယူၿပီး-

“လွတယ္ေနာ္”
လုိ႔ေျပာေတာ့ သူမ စိတ္ေက်နပ္ သြားရပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းေတြ ေရာက္လာေတာ့ သူတို႔နဲ႔ သင့္ေတာ္တဲ့ လက္ေဆာင္
အတိုအစေလးေတြ ေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ထိ သူမ ေပ်ာ္ေနဆဲပါပဲ။ ဒါေပမဲ့
အဲဒီ အေပ်ာ္ေတြက သိပ္ေတာ့ ၾကာၾကာ မခံလုိက္ပါဘူး။ ေဘးနား အိမ္က အစ္မႀကီး
ေရာက္လာၿပီး ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းဆို သလိုပဲ လြင့္စဥ္
သြားခဲ့ပါတယ္။ သူ႔စကားက သူမ ႏႈတ္အစံုကိုလည္း ဆြံ႔အ သြားေစခဲ့ပါတယ္။

အစ္မႀကီးက-
“လက္ေဆာင္ေပးတာ ေက်းဇူးပါေနာ္။ ဒါနဲ႔၊ အေမအတြက္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပါလာလဲ။ နင့္အေမက ျပံဳးေနတာပဲ” တဲ့။

“အေမ...”

သူမ ဆြံ႔အၿပီး အေမ့မ်က္ႏွာကို ေငးေၾကာင္ ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ဒီကမာၻ ေပၚမွာ
အရင္းႏွီးဆံုး လူသားတစ္ေယာက္ သူမ ဘာလို႔မ်ား ပ်က္ကြက္ခဲ့ပါ လိမ့္။
အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ သူမ အေမ့အတြက္ ဆိုၿပီး ဘာလက္ေဆာင္မွ ပါမလာခဲ့ပါလား။
အမ်ဳိးေတြ မွာတာမ်ားၿပီး ေရာေထြး ကုန္တာလည္း ပါပါ တယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့...
ဒါေပမဲ့ေပါ့...
“ဟင့္အင္း... မဟုတ္ဘူး... အေမ”

သူမ
ဗလံုးဗေထြးနဲ႔ ေျပာလိုက္ေပမယ့္ စကားလံုးေတြက အေမ ၾကား
ႏိုင္တဲ့ေလသံမ်ဳိးနဲ႔ ထြက္မလာခဲ့။ ဒါေပမဲ့ အေမကေတာ့ သူမ မ်က္ႏွာေပၚက
အေရာင္ေတြ၊ သူမမ်က္၀န္းေတြထဲက စကားလံုးေတြကို နားလည္ေနတဲ့ ပံုစံပါ။ အေမ
ခြင့္လႊတ္တယ္ ဆိုတာေတာ့ သူမက သိလုိက္ေပမယ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ အျပစ္ တစ္ခုကို
က်ဴးလြန္မိသလို ခံစား မိလုိက္တာေတာ့ အမွန္ပါပဲေလ။ အဲဒီျဖစ္ရပ္ ေနာက္ပိုင္း
သူမ လက္ေဆာင္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေျပာင္း ေျပာင္းအျပန္ျပန္
စဥ္းစားလာခဲ့မိပါတယ္။ လက္ေဆာင္ဆိုတာ ဘယ္လို လူမ်ဳိးေတြကို ေပးတာပါလဲ
ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့ေလ။

သူမတစ္ေယာက္ အေတြးေတြနဲ႔ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာ နပန္း
လံုးေနပါေတာ့တယ္။ ကိုယ္ေပးရမယ့္ လက္ေဆာင္ပစၥည္း တစ္ခုတည္းကို လုိလားသူနဲ႔
မလုိလားသူ ဘယ္သူ႔ကို ေပးမလဲ ဆိုတာနဲ႔၊ ဘယ္သူ႔ကို ေပးတတ္ၾကသလဲ ဆိုတာပါပဲ။
နားထဲမွာ သူငယ္ခ်င္း ေျပာတဲ့စကား ျပန္ၾကားေယာင္ လာပါတယ္။

“နင့္ကိုေပးမယ့္ လက္ေဆာင္ ဟုိဆိုက္ေဘးရီးယားကို ေပးလိုက္ရတယ္” တဲ့။

တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္မေလးကို နားလည္သလို ရွိလာ ျပန္ပါတယ္။
လူေတြ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ လက္ေဆာင္ ေပးၾကပါတယ္။ ခင္မင္လု႔ိ၊ ေလးစားလို႔၊
ေစတနာ ရွိလို႔ ပံုစံမ်ဳိးစံုနဲ႔ ေပးေနၾကမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေပးတဲ့
လက္ေဆာင္တိုင္းကေတာ့ ဒီေခါင္းစဥ္ေတြ ေအာက္မွာ အက်ဳံး၀င္မွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
အမွတ္တရ ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ သက္သက္ ေပးတာမ်ဳိး အျပင္ ဒါထက္ ပိုၿပီး
ေျပာရရင္ေကာင္း ျပခ်င္လို႔၊ နာမည္ေကာင္း လိုခ်င္လို႔၊ မက္လံုး ေပးခ်င္လို႔
ေခါင္းစဥ္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိေနၾကမွာပါ။ မေကာင္းတတ္လို႔ ေပးတာဆိုတဲ့ clause
တစ္ခုပါ ထပ္ထည့္ရင္လည္း ရႏိုင္မယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ ဒီအျပင္ မကေသးပါဘူး။
ရယူလုိမႈ အတြက္ ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြလည္း ဒီကမာၻ ေလာကမွာ အမ်ားအျပား
ရွိေနဦးမွာပါ။ လူသားခ်င္း ခင္မင္မႈနဲ႔ ေမတၱာ တရားကိုေတာ့ လက္ေဆာင္
တစ္ခုတည္း အေပၚၾကည့္ၿပီး သံုးသပ္ဖို႔ ခက္ခဲေစေတာ့မယ္ ထင္မိပါရဲ႕။
ဒီေနာက္ေတာ့ သူမ ရင္ထဲမွာ ေမးခြန္းမ်ားစြာ ရွိလာခဲ့ပါတယ္။

တကယ္ပဲ
ဆိုက္ေဘးရီးယား ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္က ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ဟာေကာ မွန္ကန္
မြန္ျမတ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ေပးတဲ့လက္ေဆာင္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ ခင္မင္သူေတြကို
လက္ေဆာင္ ေပးဖုိ႔ ပ်က္ကြက္ခဲ့တာကိုလည္း ပ်က္ကြက္သူ အေပၚနားလည္ေပးဖို႔
လုိအပ္မယ္ ထင္ပါသလား။ သူမတို႔ လူ႔ေလာက၊ လူ႔အသိုင္းအ၀ုိင္း၊
လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ သူမတို႔ မသိႏိုင္ေသးတ့ဲ ပံုစံ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔
ႏွီးႏႊယ္ၿပီး ေပးအပ္ေနတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြ အမ်ားႀကီး မရွိႏိုင္ဘူးလား။

ေၾကာက္လို႔ ေပးရတဲ့ လက္ေဆာင္၊ မေပး မျဖစ္လို႔ ေပးရတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြေကာ
မရွိႏိုင္ဘူးလား။ ရယူလိုမႈ အတြက္ ေပးရတဲ့ လက္ေဆာင္၊ မေကာင္းတတ္လို႔ ေပးရတဲ့
လက္ေဆာင္ေတြက ေကာ... သူမ ေသခ်ာ မသိပါ။ ဘယ္လို အေျခအေနေတြပဲ ျဖစ္ေနျဖစ္ေန၊
ဘယ္လို အေၾကာင္းတရားေတြပဲ ရွိေနရွိေန ေနာက္ ဆံုးေတာ့ ဒါေတြ အားလံုးဟာ
လက္ေဆာင္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ အက်ဳံး ၀င္ေနၾကမွာျဖစ္သ လို ေပးအပ္တဲ့
ကာယကံရွင္ေတြသာ အသိဆံုး ျဖစ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါလား။

စိမ့္ယမင္းခင္
(Teen မဂၢဇင္း၊ဇြန္လ ၂၀၁၁)

Name	Christano John Bryan Joseph
Age	18
e-mail	onlinespyboy@gmail.com
Website	http://friendworld.friendhood.net

Admin:

လက္ေဆာင္.........

လက္ေဆာင္.........