ခင္မိုးသစ္ ၀တၳဳ

ကြၽန္ေတာ့္တြင္ ငယ္ေမြးၿခံေပါက္ စစ္စစ္
သမီး သံုးေယာက္ ရွိပါသည္။ သမီး အႀကီးဆံုးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ၀တၴဳ သံုးေလးပုဒ္
ေရးဖူးသည္။ သမီး အငယ္ဆံုးႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ၀တၴဳႏွစ္ပုဒ္ သံုးပုဒ္ႏွင့္
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ သမီး အလတ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍မူကား
စာတစ္ပုဒ္လည္း မေရးမိ။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ လည္းမစပ္ဖူး။ ဒါေၾကာင့္ သမီး အလတ္က
ကြၽန္ေတာ့္အား ဤသို႔ စကားတင္း ဆုိခဲ့ဖူးပါသည္။

“အေဖတို႔မ်ား
သူ႔သမီးေတြ က်ေတာ့ ၀တၴဳ ေရးရတာနဲ႔ ကဗ်ာ စပ္ရတာနဲ႔ သမီးက်ေတာ့
အလတ္မုိ႔လုိ႔လာ းမသိဘူး။ ဘာမွ အမွတ္တရ မေရးဘဲ လပ္ထားတယ္” ဟူ၍
ျဖစ္၏။ကြၽန္ေတာ္ သမီးလတ္ကို ခြန္းတံု႔ မျပန္ႏုိင္ခဲ့ပါ။ ၿပံဳး၍သာ
ေနလုိက္မိပါ၏။ ထုိအၿပံဳးႏွင့္ အတူ သက္ဆုိင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မသက္ဆုိင္သည္ျဖစ္ေစ
ကြၽန္ေတာ့္ ခ်စ္ဦးသူ “မိ” ကိုသြား၍ သတိ ရလုိက္မိလုိ့ ျဖစ္ပါသည္။ သတိရျခင္း၌
ဆီဆုိင္မႈ ရွိလုိ႔လားဟု ကြၽန္ေတာ့္ကို တည့္တည့္ အေမး ရွိလာလွ်င္မူ . . . ။

တကယ္ဆုိ ကြၽန္ေတာ့္ အခ်စ္ဦး “မခင္မုိးသစ္” ၏အႏြတၲသညာကို ခ်စ္စႏုိး
အမႊန္းတင္ ေသာအားျဖင့္ ယဥ္ယဥ္ကေလး “ခင္” ဟု တစ္ လံုးတည္း အရင္းဆြတ္၍ေသာ္
လည္းေကာင္း၊ သို႔မဟုတ္ အလယ္အလံုးေလး ေရြးၿပီး အျမတ္ တႏိုးႏွင့္ မိုးမိုးဟု
ႏွစ္လံုးထပ္၍ ေသာ္လည္း ေကာင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ဆံုး စာလံုးေလးကို အဖ်ား
ဆြတ္ခ်စ္လုိ႔“သစ္သစ္” ဟူ၍လည္းေကာင္း တစ္မ်ဳိးမဟုတ္ တစ္မ်ဳိးေတာ့ ေခၚေ၀ၚ
သင့္သည္သာ ျဖစ္ပါ၏။

သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္က တစ္မ်ဳိး။ လူ႔ခြစာဟု
ေျပာရမည္လားမသိ။ ခင္လညး္ မခင္။ မုိးလည္း မမိုး။ သစ္လည္း မသစ္။ ႐ိုး႐ိုးေလး
“မခင္မုိးသစ္” ဟူ၍လည္း ေလစ မသုတ္ခဲ့။ မဆီမဆုိင္။ တံုးတံုး တိတိ။
ကြၽန္ေတာ့္ႏႈတ္ထြက္ “မိ” ဟူ၍ တစ္လံုး တည္း။ ေျပာရလွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္ထက္
ႏွစ္ႏွစ္ သံုးႏွစ္ႀကီးမွန္း သိသိႏွင့္ပင္ ေလးစားသမႈျဖင့္ “မမမိ” ဟု
ေခၚသင့္ပါလ်က္ ကြၽန္ေတာ္ ေခၚျဖစ္ဖုိ႔ စိတ္မကူးခဲ့။ အသက္ကသာ ငယ္ေသာ္လည္း
အၿမဲလုိလုိ “မိ”အေပၚ ႀကီးခ်င္သည့္စိတ္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ လက္လႊတ္စပယ္ႏွင့္
အၿမဲတေစ အလြယ္ေခၚခဲ့ ေသာ အမည္မွာ တစ္လံုးတည္း။

“မိ”


မိနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ေရစက္ဆံုပံုက လြမ္းစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ မဆန္းသစ္ခဲ့ပါ။
တကယ့္ ႐ိုး႐ိုးေလးပါပဲ။ ဆယ္တန္းကို တတိယအႀကိမ္ ေျမာက္ေျဖသည့္ႏွစ္။ ၁၉၇၀
ခုႏွစ္။ အဲသည္ႏွစ္မွာ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ေနတဲ့ ျမန္မာ့ လွ်ပ္စစ္ ဓာတ္အား
လုပ္ငန္းေငြစာရင္း ဌာနစိတ္ (၁) ကို မိ ေရာက္လာတာက စတာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း
ေအာက္တန္းစာေရး၊ မိကလည္း ေအာက္တန္းစာေရး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ လုပ္ရသည့္ အလုပ္က
တစ္အုပ္စုတည္းမွာ။ မိ ထုိင္သည့္ ခံုကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႔မွာ။


ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အခ်စ္မွာ အိုးခ်င္းထားလုိ့ အိုးခ်င္းထိတာ မဟုတ္ဘဲ
အလုပ္ခ်င္း စပ္ယွက္ ေနလုိ့ ႏွလံုးသားခ်င္းဆက္မိၾကတာ ျဖစ္ပါသည္။
စိတ္ခ်င္းဆက္မိ ၾကတာ ျဖစ္ပါသည္။ စကားေျပာ လွ်င္ သူ႔ကိုယ္သူ “မိ ကေလ၊ မိ
ကေလ” ဟု ေျပာတတ္ေသာ နာမ္စားကို ကြၽန္ေတာ္က နား ၀င္ခ်ဳိမိတာထက္
သူသိပ္ခ်စ္တဲ့ တူေလးနဲ႔ တူလုိ႔ ေမတၲာခ်ဳိမိရာက သြက္လက္ထက္ျမက္ေသာ
ေဆြမဲ့မ်ဳိးမဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား ကြၽန္ေတာ့္ ကို သနားသည့္ သံေယာဇဥ္က
ပိုမ်ားမည္ ထင္ ပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ကို ရည္းစားစာ ေပးၿပီး
႐ံုးက ခြင့္တစ္ရက္ ယူပစ္လုိက္ပါသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ႐ံုးမွာ ႏွစ္ေယာက္တည္း
ေတြ႔ေတာ့ “လူဆုိးေလး မေန႔က ဘာလို႔ ႐ံုးလစ္သြားတာလဲ ေရာ့” ဆုိၿပီး မေန႔က
ကြၽန္ေတာ္ ေပးလုိက္သည့္ မွတ္စု စာအုပ္ကေလးကို ယုယုယယ ျပန္ေပးပါသည္။
ျပန္ေပးရင္း ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္ ေ၀့လုိက္တဲ့ မ်က္ေစာင္း အၾကည့္ထဲမွာပင္
ကြၽန္ေတာ္ မိ အေၾကာင္းကို အကုန္သိခြင့္ ရလုိက္ပါသည္။ ထင္သည့္အတုိင္း
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ျပန္ေရာက္မွ မွတ္စုစာအုပ္ ထဲက စာကို ဖြင့္ဖတ္လုိက္ေတာ့
“ခ်စ္ေသာေမာင္” တဲ့။ အဲသည္ေန႔က ကမၻာမွာ အေပ်ာ္ဆံုး လူတစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဦးမည္
ဆုိလွ်င္ ေတာင္ ကြၽန္ေတာ့္ေလာက္ ေပ်ာ္လိမ့္မည္ မထင္ပါ။ ေၾသာ္ ေမာင့္ရဲ႔
မိ။ ေမာင့္ရဲ႔ မိ။

အဲသည္က စလုိ႔ သူ႔မွာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္
ထမင္းတစ္ဘူး ပိုယူလာရတာကို အလုပ္ပို တစ္ခုလုိ မေအာက္ေမ့သလုိ
ထမင္းတစ္ဘူးႏွင့္ အတူ ေန့စဥ္၀တၲရား တစ္ခုလုိ စားရေသာ ရွားမီး သၾကားလံုး
တစ္လံုးကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ အားေဆးပါပဲ။ အခ်စ္ေဆးပါပဲ။ ၾကာလာေတာ့
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ခ်စ္တာထက္ တစ္႐ံုးလံုးက
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကို ပိုၿပီး ခ်စ္ေစခ်င္ ၾကတဲ့ ဆႏၵေတြက ပိုမ်ားသည္ ထင္ပါသည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ ႐ံုးခ်ိန္ ကိုးနာရီမခဲြခင္ ေရာက္လာသမွ် လူေတြကို
ဌာနႀကီးမွဴး ကိုယ္တုိင္က ဦးေဆာင္ကာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ေခၚသြားၿပီး
႐ံုးခန္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ တည္းကိုသာ ခဏခဏ ထားပစ္ခဲ့တတ္လုိ႔
ျဖစ္ပါသည္။

မိကို ခ်စ္တဲ့ အစ္မႀကီး ေဒၚက်င္လွကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔
အတြဲကို ျမင္တုိင္း ငအ အုိင္တီအစ္ ဟု ခ်စ္စႏုိးေနာက္ေလ့ ရွိသည္ဟု
ေျပာပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ ကြၽန္ေတာ့္အရပ္က မိထက္ ေခါင္းတစ္လံုးစာ
နိမ့္ေနၿပီး မိအရပ္က ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ေခါင္းတစ္လံုးစာ ျမင့္ေနလုိ႔
ျဖစ္ပါသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ဆယ္တန္းေျဖသည့္ ေနာက္ဆံုးေန႔ ကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ
မေမ့ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ရပါသည္။ ဆယ္တန္းကို အလံု အထက (၃) မွာ ေျဖၾကရပါသည္။ သူက
တစ္ခန္း။ ကြၽန္ေတာ္က တစ္ခန္း။ ဆယ္တန္းေျဖသည့္ ေနာက္ဆံုးေန႔တြင္
သူ႔အိမ္မွာ ထမင္း လုိက္စားရ မည္ဟု ေျပာထားတာကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သိပါသည္။


သို႔ေသာ္ စာေမးပြဲကို ေနာက္ဆံုးပိတ္ အိတ္ႏွင့္လြယ္ကာ စိတ္တုိင္းက်
ေျဖၿပီးမွ အခ်ိန္ကုန္လုိ႔ အတန္းထဲက ထြက္လာေတာ့ “မိ” ကို အေပါက္၀တြင္ အသင့္
ေစာင့္ေနတာ ေတြ႔လုိက္ ရပါသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့
ၿပံဳးလုိ႔ရႊင္လုိ႔။ စာေမးပြဲကို အားရပါးရ ေျဖႏုိင္လုိ႔ မဟုတ္ပါ။
ကြၽန္ေတာ့္ကို ထမင္း ေကြၽးခ်င္လုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့
သူ႔မိသားစုေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးေတာ့ သူ႔အမ မမႏုက “တုိ႔က သစ္သစ္ ေန႔တုိင္း
ေျပာေျပာေနလုိ႔ ေမာင္ျမင့္ေနာင္ အေၾကာင္း သိေနတာၾကာလွၿပီ” ဟု ရယ္က်ဲက်ဲ
ေနာက္ပါသည္။ ထမင္းစားေတာ့ သူ႔အစ္မေတြက ဟင္းေတြခ်ည္း ၀ိုင္းထည့္ၾကလုိ႔
မနည္းကုန္ေအာင္ စားၿပီး ေခြၽးတလံုးလံုးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ယပ္ခပ္ေပးရင္း
ေက်နပ္ေနပါသည္။

ဒါတင္မကပါ။
တစ္ခါက ကြၽန္ေတာ္သည္ သူ႔ကို
အလုပ္တစ္ခု ခုိင္းလုိက္မိပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ထံက ရေသာ
ေမာ္စီတံုး၏ ၁၉၄၂ ခု၊ ေမလ ၂ ရက္ေန႔တြင္ ေျပာၾကားခဲ့ေသာ နာမည္ေက်ာ္
ယင္အန္းစာေပ ေဆြးေႏြးပြဲမွ မိန့္ခြန္း စာအုပ္ကေလး ျဖစ္သည္။ ရွားပါး
စာအုပ္မုိ႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဖတ္ခ်င္သည္။ ခ်က္ခ်င္းလည္း မဖတ္ႏုိင္။
သူငယ္ခ်င္းကလည္း ၾကာၾကာ မငွားႏိုင္။ မိတၲဴ ကူးစက္ေတြကလည္ းမရွိ။


သို႔ျဖင့္ မိကို တာ၀န္ ေပးလုိက္သည္။ သူသည္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘာမွ်မေပး။
ဘာမွ်မေျပာ။ ေနာက္ ၂ ရက္ေလာၾကာေတာ့ ဗလာစာအုပ္ႏွင့္ အေခ်ာ ကူးၿပီး
ျပန္ေပးသည္။ ဗလာစာအုပ္ကို ဖြင့္ၾကည့္ လုိက္ေတာ့ ပံုမွန္လက္ေရးထက္ အနည္းငယ္
ေသးသေယာင္ ရွိေသာ သူ႔လက္ေရး လွလွေလးႏွင့္ ၇၂ မ်က္ႏွာတိတိ။ စာပိုဒ္အဆံုးမွာ
သူ ကူးၿပီးသည့္ေန႔ကို ၁၄-၂-၇၃ လုိ႔ ေရးထုိးသည္မွ အပ ဘာမွ်
စပ္စုျခင္းမရွိ။ ကြၽန္ေတာ့္မွာသာ ဖ်က္ရာျပင္ရာ မရွိဘဲ ေသသပ္သည္သာ မက
ျမန္ျမန္ရေအာင္ပါ လုပ္ေပးခဲ့သည့္ သူ႔အလုိက္ သိမႈကို ေတြးကာ မၾကာမၾကာ
အားနားေနမိခဲ့ ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ မိ အဲသေလာက္ ခ်စ္မွန္း ထုိစဥ္က
ကြၽန္ေတာ္တကယ္ပဲ မရိပ္မိခဲ့တာလား။ မရိပ္မိတတ္ခဲ့တာလား ကြၽန္ေတာ္
မသိခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါ။

၁၉၇၂ ခုႏွစ္။
အဲသည္ႏွစ္ဟာ
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဌာနဆုိင္ရာေတြ ၿမိဳ႔နယ္ခဲြလုိက္တဲ့ႏွစ္ ျဖစ္ပါသည္။ မိႏွင့္
ကြၽန္ေတာ္လည္း အင္းစိန္ၿမိဳ႔နယ္႐ံုးကို အတူတူ ေရာက္တဲ့ႏွစ္ေပါ့။
ဘာလုိလုိႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ မိတုိ့ အခ်စ္လညး္သံုးႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ
ျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လက္မထပ္ႏုိင္ၾကေသးပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ အေပၚ မိအခ်စ္က
တစ္ရံတစ္ဆစ္မွ် မေျပာင္းလဲေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ အခ်စ္က မိ ကို
လုိက္မမီတာေတာ့ အမွန္ပဲျဖစ္ပါသည္။ မိက အခ်စ္ထက္ ဘ၀ကို မစဥ္းစားေသာ္လည္း
ကြၽန္ေတာ္က အခ်စ္ထက္ ဘ၀ကို စဥ္းစားေနမိပါသည္။

မိမွာကလည္း ငဲ့စရာ မိသားစုေတြက တစ္ပံု ႀကီး။
ကြၽန္ေတာ့္မွာလည္း ငဲ့စရာ မိသားစုေတြက တစ္ပံုႀကီး။
ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ဘြဲ႔မရေသး။ ေနာက္ထပ္ သံုးေလးႏွစ္ေစာင့္ရဦးမည္။
ရာထူးကလည္း ေအာက္တန္းစာေရးက မတက္။ ႏွစ္ေယာက္ စလံုး ေအာက္တန္းစာေရး ဘ၀နဲ႔
ေလာကထဲ ဘယ္လုိ႐ုန္းမလဲ။ မလွေသာ ႐ုန္းကန္မႈႏွင့္ ပန္းပန္ ရမည့္ အ႐ံႈးကို
ကြၽန္ေတာ္ ရင္မဆုိင္လုိ။ ကြၽန္ေတာ့္မွာက လုပ္စရာေတြ တစ္ပံုႀကီး ရွိေသး သည္။
ကြၽန္ေတာ္ေတြးသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ မိမွာသာ နစ္ဖြယ္ရွိသည္။
ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ မိတစ္ေယာက္ ပန္းမ၀င္ႏုိင္မွာကို ကြၽန္ေတာ္စိုးသည္။
ၿပီးေတာ့ မိအသက္က အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ ေကာင္းၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ေတာ့ျဖင့္ .
. .။

ဤသို႔ျဖင့္ လုပ္သားေကာလိပ္ကုိ အေၾကာင္း ျပကာ
က်ဴတုိရီရယ္ေတြကို အေၾကာင္းျပကာ ကြၽန္ေတာ္ မိကို မသိမသာ ခြာစျပဳၿပီ။ တစ္ခါ
တစ္ရံ ကြၽန္ေတာ့္ အရိပ္အေျခကို ဘာမွ မသိတဲ့ ႐ုိးအတဲ့ မိက “စေန႐ံုးေန့
တစ္၀က္ၿပီးရင္ ႐ုပ္ရွင္ေလး ဘာေလး ၾကည့္ရေအာင္ ေမာင္ရယ္” လုိ့ ဣေျႏၵေလးနဲ႔
ပူဆာႏဲြ႔သည့္အခါ ကြၽန္ေတာ္ သိသိ ႀကီးႏွင့္ က်ဴတုိရီရယ္ရွိလုိ့ဟု
တမင္ျငင္းခဲ့ၿပီးမွ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ တစ္ေယာက္တည္း အခန္း ေအာင္းၿပီး
စိတ္နဲ႔ကို အလုိမက် ေဒါသေတြ ေပါက္ကြဲခဲ့ ရတာေတြကိုေတာ့ မိတစ္ေယာက္
မသိႏုိင္ပါ။ နားလည္မႈ အားႀကီးေသာ မိက အၿမဲ ခြင့္လႊတ္ေနမွာ ေသခ်ာပါသည္။
မေသခ်ာတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ေတြသာ တုန္ခါမႈေတြနဲ႔ နပန္းလံုး ေနရပါသည္။

မိက မရိပ္မိေသာ္လညး္ ရိပ္မိသည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားေအာင္ “ငါ မိကို
ဘယ္ေတာ့မွ လက္မထပ္ဘူးကြာ” ဆုိတဲ့ စကားတစ္ခြန္းက ကြၽန္ေတာ္နဲ့ မိအၾကား
ထိုးထားတဲ့ တံတားတစ္ခုကို က်ဳိးသြားေစခဲ့သလုိ မိနဲ့ ကိုေထြးေမာင္ အၾကား
တံတားအသစ္ထိုးဖုိ႔ ျဖစ္သြားခဲ့ရပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ကိုေထြးေမာင္ ဆုိတာ
ကြၽန္ေတာ္မိကို စခ်စ္ကတည္းက ေနာက္ေကာက္ က်ခဲ့ရသူပါ။ အခုအထိ မိကို
ခ်စ္ေနဆဲျဖစ္ၿပီး တဖက္သတ္ ေမွ်ာ္လင့္ေနသူ ျဖစ္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့
ကိုေထြးေမာင္က တစ္ဦးတည္းေသာသား။ မိဘေတြက ေျပလည္သည္။ ပညာတတ္ ဘဲြ႔ရ။
အေသာက္အစား အေပ်ာ္အပါး မရွိ။ ႐ိုး႐ိုးကုပ္ကုပ္ ႏွင့္ အလုပ္ကို ႐ိုေသသူ။
ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္ တစ္ဌာနတည္း။ ကြၽန္ေတာ့္ အေၾကာင္းကို သိေသာ
သူငယ္ခ်င္းေတြက မိနစ္နာမွာ စိုးသည္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ ကြယ္ရာတြင္
ကြၽန္ေတာ့္ အေၾကာင္းကို ေျပာ၍ ကိုေထြးေမာင္ႏွင့္ မိကုိ နီးစပ္ေစခ်င္ၾကသည္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့။ ဌာနဆုိင္ရာက သင္တန္း တစ္ခုကို ကြၽန္ေတာ္ ၿမိဳ႔ထဲမွာ
သြားတက္ရေသာ ကာလတြင္မွ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ကိုေထြးေမာင္က ကြၽန္ေတာ္တုိ႔
႐ံုးသုိ႔ ေျပာင္းလာသည္။ သင္တန္းသံုးလ ကာလ အေတာအတြင္း ႐ံုးကို အဆက္ျဖတ္
လုိက္သလုိ မိကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ အဆက္ျဖတ္လုိက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ သင္တန္း
ၿပီးလုိ႔ ႐ံုးျပန္တက္ေတာ့ မိႏွင့္ ကိုေထြးေမာင္တုိ႔ ေျပလည္ သြားၾကၿပီ။

သုိ႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ့္ ေရွ႔တြင္မူ သူတုိ႔အတူ တဲြ၍ မသြားရဲ။ မလာရဲ။ မစားရဲ။
ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႔ မွာ သတိထား ေနၾကရပံုရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ မယူနုိင္တာ
မွန္ေသာ္လည္း မိကိုတကယ္ လက္လႊတ္လုိက္ရၿပီ ဆုိေသာအခါ ရင္မွာ နာက်င္
ရျပန္ပါသည္။ အတၲကို ဗဟုိျပဳေသာ သူကို လူဟု သမုတ္လွ်င္ အမွန္ပင္
ကြၽန္ေတာ္သည္ အတၲကို ဗဟို ျပဳခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။ သည့္အတြက္လည္း
စိတ္ေကာင္း၀င္ေသာ အခါ ရွက္မိတာလည္း အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဒါေၾကာင့္
မိမိေၾကာင့္ သူတစ္ပါး အေနခက္သည့္ အျဖစ္ကို မလုိလားသူပီပီ အင္းစိန္
လွ်ပ္စစ္႐ံုးက ကြၽန္ေတာ္ အျမန္ဆံုး ခြာမည္ျပဳစဥ္ ကြၽန္ေတာ္တို့
မိတ္ေဆြအုပ္စု ထဲမွ ကြၽန္ေတာ့္အား ခ်စ္ေၾကာက္ေလးစားသည့္ ေနာင္ေတာ္ တစ္ဦးက
စကားစလာပါသည္။


“ညီေလး ျမင့္ေနာင္ရာ မင္းစိတ္မဆုိးဘူး ဆုိရင္ အစ္ကိုႀကီး နည္းနည္းေလာက္ စကားေျပာ ခ်င္တယ္ကြာ”

“ရပါတယ္ အစ္ကုိရာ ေျပာပါ”

“တျခား မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ မင္းကို ေမာင္ေထြး ေမာင္က စကားနည္းနည္း ေျပာခ်င္လုိ့တဲ့ကြာ”

“ျဖစ္တာေပါ့ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီေလာက္ မုိက္လံုးမႀကီးပါဘူးဗ်”

သို့ျဖင့္ ဆိတ္ကြယ္ရာ တစ္ေနရာတြင္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ကိုေထြးေမာင္တုိ႔
ပြင့္လင္းစြာ စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ သူေျပာသမွ် စကား ေတြကို ခ်ဳပ္ေသာ္။ သူ႔ကို
ခြင့္လႊတ္ နားလည္ေပး ပါဆုိသည့္အေၾကာင္း။ ၿပီးေတာ့ သူ မိအေပၚ ဘယ္ေလာက္
ခ်စ္ေၾကာင္းႏွင့္ မိက ကြၽန္ေတာ့္ အေပၚ ဘယ္မွ် ခ်စ္ေၾကာင္းတုိ႔ ျဖစ္သည္။

“တကယ္ ေျပာတာပါ ကိုျမင့္ေနာင္။ မခင္မိုးသစ္ ခင္ဗ်ားအေပၚ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္သလဲ
ဆုိရင္ ကြၽန္ေတာ့္ ေမတၲာကို ဒီအတုိင္း လက္ခံတာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ သူ႔ဘ၀မွာ
ခင္ဗ်ားဟာ အၿမဲ ရွိေနမယ့္ သူတဲ့။ သူ ခင္ဗ်ားကို ေမ့ထားမွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။
ကိစၥရွိရွိ မရွိရွိ သူနဲ႔ခင္ဗ်ားက ဆက္သြယ္ ေနၾကမွာတဲ့။ အဲဒါကို
သေဘာေပါက္မွ၊ နားလည္ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္မွ သူ႔ေမတၲာကို ရမယ္တဲ့ဗ်ာ”

“ဗ်ာ”

သူ႔ဗ်ာႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဗ်ာ မတူႏုိင္သည္ကို ကြၽန္ေတာ္ပဲ သိပါသည္။ လြတ္တဲ့
ငါးႀကီးသည္ မွန္ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္ ၀မ္းသာမိတာ အမွန္ပါ။ ထု့ိအတူ မိအေပၚ
ထားခဲ့ေသာ ကြၽန္ေတာ္၏ မ်ဥ္းေျဖာင့္ တစ္ေၾကာင္းလုိ သစၥာကလည္း ကြၽန္ေတာ့္
ေမတၲာ၏ ထာ၀ရ အျဖဴေရာင္ သက္ေသ ျဖစ္လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။
“ေအးဗ်ာ ခင္ဗ်ားက အဲဒီလုိ ေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ခင္ဗ်ားအတြက္ ေနာက္ဆံုး လက္ေဆာင္ စကားတစ္ခြန္းအျဖစ္ ေျပာခဲ့ခ်င္ပါ တယ္။

တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ မိကို ခ်စ္ခဲ့တဲ့ ကာလပတ္လံုး လက္ကေလးေသာ္မွ
ဖြဖြေလးေတာင္ မနမ္းခဲ့တာ အမွန္ပါ။ ဘာျပဳလုိ႔လဲ သိလား။ ကြၽန္ေတာ့္ကို
သံုးႏွစ္လံုးလံုး မနက္စာေကြၽးၿပီး ခ်စ္ခဲ့တဲ့ အေမလုိ ခ်စ္သူမုိ႔လို႔ပါဗ်ာ”
သစၥာစကားတုိ႔မည္သည္ ေနာက္ကြယ္၌ တစ္စံုတစ္ရာ ဘာအစြန္းအထင္းမွ ရွိမည္မဟုတ္
သည္ကိုကြၽန္ေတာ္ ယံုၾကည္သလုိ ကိုေထြးေမာင္လည္း ယံုၾကည္လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။
သည္လုိႏွင့္ မိနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ဘ၀ျခင္း ျခားခဲ့ၾကပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ မိကို
မေမ့ပါ။ မေမ့ႏုိင္ပါ။ ေလာက၌ အေမ့ ေမတၲာႏွင့္ တူေသာ အခ်စ္ သည္ ဧကန္ရွိသည္
ဆုိျငားအံ့။ ကြၽန္ေတာ္သည္ “မိ” ကိုသာ ။

ကြၽန္ေတာ့္သမီးလတ္က
သူ႔အတြက္ အမွတ္ တရ၀တၴဳတစ္ပုဒ္မွ ကြၽန္ေတာ္က ေရးမေပးခဲ့ဖူး ဘူးဟု ဆုိပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္ ယခုအမွတ္တရ တကယ္ ေရးလုိက္ပါၿပီ။ တကယ့္ အမွတ္တရ ၀တၴဳျဖစ္ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ့္၀တၴဳကို သမီးလတ္ ဖတ္ၿပီးေသာ အခါ “အေဖကလည္း ဘာမွလည္း
မဆုိင္ဘဲနဲ့” ဟုဆိုလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္႐ံႈးပါသည္။ သို႔မဟုတ္
“ဟင္ ေရးမယ့္ ေရးေတာ့လည္း အေဖ့ဟာ က ” ဆုိၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေတာ္စူလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ ၿပံဳးပါမည္။

အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္
ကြၽန္ေတာ့္အခ်စ္ဦး၏ အမည္မွာ “ခင္မုိးသစ္”
ကြၽန္ေတာ့္ သမီးလတ္၏ အမည္မွာ “ခင္ေမသူ”
ဒါကိုလည္း တိုက္ဆိုင္တာပဲလားဟု အေမးေတာ္ ရွိခဲ့ပါလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္သည္ အလြယ္တကူ ၀န္ခံဖုိ႔ရာ အၿမဲတေစ ျငင္းဆိုေနမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။




ေျမလတ္ေမာင္ျမင့္သူ
(ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း၊ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၂၀၁၁)