ေၿပာင္းလဲ ၿခင္းလ်ွင္

by **Admin** Tue Jun 21, 2011 2:30 am

ျမစ္ကေလး
ေႏြးအိက ဘြားေအ ေဒၚေရးၿမဳိင္ ထိုင္ေနေသာ ပက္လက္ ကုလားထိုင္၏ ေျခရင္း
ၾကမ္းျပင္တြင္ သက္ေသာင့္သက္သာ ထုိင္ကာ ၾကယ္စင္ ညီအစ္မ ဆိုေသာ
ကိုရီးယားကားကို ၾကည့္ရင္း ေရးထိုးထားေသာ စာတန္းေတြကို ဖတ္ျပ ေနေလသည္။

ေဒၚေရးၿမိဳင္၏ သီးသန္႔ သူနာျပဳကေလး ေအးက
ေဒၚေရးၿမိဳင္အား ေရခ်ိဳးဖို႔ လာေခၚသည္။ ႏုႏုကို ေရေႏြး စပ္ထားခိုင္းၿပီးၿပီ
အဘြား၊ ေရခ်ိဳး ၿပီးတာနဲ႔ ႏုႏု ထမင္းပြဲ ျပင္ၿပီးမွာနဲ႔ အံကိုက္ပဲ”

ေႏြးအိသည္
အသံထြက္ ရြတ္ဖတ္ျခင္းကို ရပ္တန္႔ကာ ဘြားေအႀကီး ဘာေျပာမလဲ ေစာင့္ဆိုင္း၏။
သူမ ဘာသာေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ အၾကည့္မပ်က္။ ေဒၚေရးၿမိဳင္က မႈန္သီေသာ
မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ဆရာမေလးအား ၾကည့္သည္။ နာလန္ ထလာေသာ သူမသည္ အသားအေရ
ျပန္လည္ျပည့္တင္းစ ျဖစ္လာသည့္တုိင္ အတန္ငယ္ ျဖဴေရာ္ေရာ္ခ်ည့္နဲ႔နဲ႔ ရွိေနဆဲ
ျဖစ္ေလသည္။

“ခ်မ္းတယ္ ဆရာမ၊ အဘြားကို ေရေႏြးဖတ္ပဲ တိုက္ေပးပါ”

“ဟာ- အဘြား၊ မခ်မ္းပါဘူး အဘြားရယ္၊ ဒီမွာ ၾကည့္ပါဦး၊ ေႏြးအိျဖင့္ ေခၽြးသံတရႊဲရႊဲနဲ႔”

ဆရာမက
ရယ္ေမာရင္း ေႏြးအိ၏ ပါးေဖာင္းေဖာင္းကေလး တစ္ဖက္ကို လက္ညိႇဳးျဖင့္
တို႔ထိျပသည္။ သူမ၏ လက္ညိႇဳးထိပ္တြင္ ေခၽြးစိုစြတ္သည္ကို ေရွ႕တိုး
ျပျခင္းျဖင့္ ေႏြးအိ ပူအိုက္ေနေၾကာင္း သက္ေသထူ၏။ ဆရာမေလးက သူမကိုယ္ သူမ
ယူမွတ္လ်က္ အသိ ပညာရွင္ႀကီး သဖြယ္၊ ေဒၚေရးျမကို က်ေတာ့ ဘာမွ မသိ နားမလည္ေသာ
ကေလး တစ္ေယာက္သဖြယ္ ယူဆေနကာ သြန္သင္ ပညာေပးရင္း ေခ်ာ့ေမာ့ ႏွစ္သိမ့္သည္။

“အဘြားဟာ ေႏြးအိထက္ အသက္ ၇၅ႏွစ္ ပိုႀကီးတယ္ေလ ဆရာမရဲ႕၊ အခု အဘြားအသက္ ၈၅ႏွစ္ ရွိၿပီ၊ အဘြားဟာ အိုလွပါၿပီကြယ္”

အဘြားကလည္း အာဂ အဘြားေပပဲ။ လူ႔အပူအေအး သဘာ၀ေတြေလာက္ေတာ့ ေနာေက်လွေပါ့။
သူနာျပဳကေလး ေတြေ၀သြားသည္။ ၿပီးေတာ့မွ အဘြား၏ မ်က္ႏွာကုိ အားတံု႔အားနာ
ၾကည့္၏။ အသက္ ၁၀ႏွစ္ အရြယ္ႏွင့္ အသက္ ၈၅ ႏွစ္ အရြယ္တုိ႔၏ ခံႏိုင္ရည္အားကို
သူမအေနႏွင့္ ထပ္တူညီမွ် မတြက္ဆ သင့္သည္ကိုလည္း သတိ ထားမိသြားေလသည္။

“အင္းပါေလ၊ ဟုတ္ပါတယ္၊ ေရဖတ္ပဲ တုိက္ပါ့မယ္ အဘြားရယ္”
ဟုလည္း လူႀကီး ေက်နပ္ေအာင္ အေလွ်ာ့ ေပးလိုက္ေလ၏။

ေဒၚေရးၿမိဳင္၏ ခင္ပြန္းသည္သည္ သားသမီး သံုးေယာက္မွ ဆယ္ႏွစ္ မေက်ာ္ေသးခင္
ငွက္ဖ်ားပိုး ဦးေႏွာက္ထဲ ေရာက္ၿပီး ဆံုးပါး သြားခဲ့ေလသည္။ ကေလးေတြ
ေရွ႕ေရးအတြက္ သူမ တစ္ကိုယ္တည္း ႐ုန္းကန္ ပ်ိဳးေထာင္ၿပီး အၿပိဳင္းအ႐ိုင္း
ႀကီးျပင္းေစခဲ့ရ၏။ သူတို႔ ေျခေထာက္ေပၚ သူတို႔ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ သူမ ပဲ့ျပင္
ဦးေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ေလသည္။ သမီးေတြက အခ်ိန္တန္ အရြယ္ေရာက္ၿပီး ပညာစံုလင္
ၿပီးသည္ႏွင့္ အသီးသီး အသက အိမ္ေထာင္ရက္သား က်သြားၾကသည္။
ထိမ္းျမားျခင္းလွ်င္ ၀တ္ငါးအင္ကိုလည္း ေဒၚေရးၿမိဳင္ တာ၀န္ ေက်ခဲ့၏။

တစ္ဦးတည္းေသာ သားသည္ အရာရိွ ျဖစ္ခဲ့သည္။ မိသားစု တာ၀န္ကုိ မိခင္ထံမွ
လက္လႊဲ ယူခဲ့သည္။ လိုတာမရ၊ ရတာမလို ရသည့္အထဲ မိန္းမ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို
ေရြးခ်ယ္လွ်င္ အေမႏွင့္၊ ႏွမေတြႏွင့္ အဆင္ေျပဖို႔ အထူး ေၾကာင့္ၾကခဲ့သည္။
အဲသည္ အေၾကာင္းေတြႏွင့္ အတူ သားသည္ လူပ်ိဳႀကီး ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္တည္
လာခဲ့ေတာ့၏။ မိသားစုကို မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ က်ားကန္ ေပးခဲ့ေသာ
သားအေပၚတြင္ ေဒၚေရးၿမိဳင္သည္ ေက်းဇူးတင္ ဂုဏ္ယူလွစြာ သာဓု အႀကိမ္ႀကိမ္
ေခၚမိသည္။ သားသည္ မိခင္ ေဒၚေရးၿမိဳင္ေလာက္ အသက္ မရွည္ခဲ့။ သူအသက္ ငါးဆယ့္
ငါးႏွစ္ေက်ာ္စြန္းစ အရြယ္တြင္ အဆုတ္ ကင္ဆာ၏ ထုိးႏွက္ခ်က္ျဖင့္ ဆံုးပါး
သြားခဲ့ေလသည္။ ျပင္းထန္ေသာ ကင္ဆာ ေ၀ဒနာဆိုး၏ ဒဏ္ကို သူရွာေဖြ
စုေဆာင္းထားေသာ ဥစၥာ ဓနျဖင့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ခုခံကာကြယ္ကာ သားသည္ ေျခာက္လ
မွ်သာ သက္ေသာင့္သက္သာ နာက်င္ခံစား သြားရေစႏိုင္စြမ္း ခဲ့ေပ၏။

သားျဖစ္သူ ခ်န္ထား ေပးခဲ့ေသာ တိုက္ခန္းႏွင့္ ၀င္ေငြတို႔ေၾကာင့္ ေဒၚေရး
ၿမိဳင္ မေၾကာင့္မၾက ေနထိုင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သူ႔အစ္မအတြက္ တုိက္ခန္းကိုလည္း
သားကပဲ အခန္းခ်င္း ကပ္လ်က္ ၀ယ္ယူ ထားေပးခဲ့ေလ၏။ ကိုရီးယား ကားကို အသံထြက္
ဖတ္ျပေနက် ေဟာသည္ျမစ္ကေလး ေႏြးအိသည္ ခင္မ၏ေျမး ျဖစ္သည္။ ခင္မ၏ သားက
မိဘထံတြင္ မွီခိုပူးတြဲ ေနထိုင္ေလေတာ့ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း ရွိႏိုင္ၾကေပ၏။

သူမတို႔၏ တိုက္ခန္းမွာ အာရွေတာ္၀င္ အထူးကု ေဆးခန္းႏွင့္ မလွမ္း မကမ္းမွာ
ရွိတာမို႔ တကၠစီငွား စီးသြားလွ်င္ ေခတ္ကာလ ေငြေၾကးတစ္ေထာင္
ေပးလိုက္႐ံုျဖင့္ စီးသူ၊ ေမာင္းသူ ေက်နပ္ႏိုင္ၾကသည့္ အေနအထား။

“ကင္ဆာ ျဖစ္မွေတာ့ အေမရယ္၊ ကုသလို႔ ေပ်ာက္ကင္းႏိုင္တဲ့ အမ်ိဳးအစားက
နည္းပါးပါတယ္။ သားျဖစ္ေနတဲ့ ကင္ဆာမိ်ဳးက ျပင္းထန္တဲ့ အမ်ိဳးအစား အေမ။
ရွိသမွ် အကုန္ခံေနလည္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေသတာပါပဲတဲ့”

ဟု သူက မိခင္ကုိ ရွင္းျပ ႏွစ္သိမ့္သည္။ သူ႔ေ၀ဒနာကို သားက ေအးေဆး တည္ၿငိမ္စြာ ရင္ဆိုင္ သြားခဲ့သည္။

“သားဟာ အသက္ ငါးဆယ့္ငါးႏွစ္ အရြယ္ အထိ သန္သန္စြမ္းစြမ္း က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔
အေမနဲ႔ အတူ ေနထုိင္ႏိုင္ခဲ့တယ္၊ သားအမိ သင့္သင့္ျမတ္ျမတ္ ဘာ၀နာ တရား
ပြားမ်ားႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္၊ သားတို႔ ကုသိုလ္ေကာင္းၾကပါတယ္ဗ်ာ”

အဆုတ္ကင္ဆာ ျဖစ္ျခင္းတြင္ စီးကရက္ ေသာက္ျခင္းသည္လည္း တစ္ေၾကာင္း အပါအ၀င္ ျဖစ္သည္ဟု ေဒၚေရးျမ မွတ္သားဖူးပါသည္။

“စီးကရက္၊ ေဆးလိပ္ မေသာက္လည္း အသက္အရြယ္ ရလာရင္ ေရာဂါတစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ့
ျဖစ္လာတတ္တာေပါ့ အေမ၊ ကင္ဆာ မဟုတ္လည္း တျခားအေၾကာင္း တစ္ခုခုေၾကာင့္
ေသသြားႏိုင္တာပါပဲ။ ခုလိုသာ လူေတြ အသက္ ႀကီးလာၿပီး ေသဆံုး မသြားၾကရင္
ကမာၻႀကီးမွာ လူဦးေရေတြ တိုးပြားက်ပ္သိပ္ၿပီး ေျခခ်စရာ မရွိဘဲ
ျဖစ္ကုန္ေတာ့မွာေပါ့ အေမ။

“အေမ၊ တရားနဲ႔ ေျဖပါ။ သားက ဘုရား
ေက်ာင္းကန္ေတြမွာ အလွဴဒါန ျပဳႏိုင္ခဲ့သလို မရွိဆင္းရဲ ကေလးသူငယ္ ပညာေရး
အတြက္ ေစတနာ သံုးတန္ ျပ႒ာန္းၿပီး ေရစက္ခ် အမွ် အတန္း ေ၀ႏိုင္ခဲ့သားပဲ။
ဘ၀ကူး ေကာင္းမွာပါ”

သူ မ်က္စိမွိတ္ေသာ အခါ အေမအိုႀကီး ေနစရာ
တိုက္ခန္းႏွင့္၊ လစဥ္အတိုးထုတ္ သံုးရန္ စုေဆာင္းထား ေငြႏွင့္ မေတာင့္တ
မေၾကာင့္ၾကရေအာင္ ထားရစ္ခဲ့ေလသည္။ သား မွာသည့္အတိုင္း ေဒၚေရးၿမိဳင္က
တရားႏွင့္ ေျဖေဖ်ာက္ ႏိုင္ဖို႔ေတာ့လည္း သတိထား ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း
ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ေတာ့ မိခင္ ျဖစ္ေသာ သူမက အရင္သြားကာ သားကို ဆက္လက္ရွင္သန္
ေနရစ္ေစခ်င္လွသည္။

သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အိမ္ေဖာ္မကေလး ႏုႏုတို႔
အတူ ေနထိုင္ၾကေသာ တုိက္ခန္းတြင္ သား မရွိေတာ့ေသာ လစ္ဟာခ်က္သည္ သူမကို
ျပင္းထန္စြာ ေၾကကြဲ ခံစားရေစသည္။ စိတ္၏ ထုေထာင္းခ်က္က အျပင္းအထန္ အတြင္း
လႈိက္စားသည္။ အျပင္ပန္းအားျဖင့္ ကလည္း မုန္တိုင္းႏွင့္ မိုးႏွင့္
ေနရာတကာမွာ စြတ္စို ေအးစိမ့္ၿပီး ရာသီဥတုက ဆိုးရြားခဲ့ဲျပန္သည္။
သို႔ႏွင့္လွ်င္ ၈၀ ေက်ာ္ အေမအိုႀကီး သူမမွာ ႏွလံုး ေရာဂါထ၊ ရင္က်ပ္၊
ခၽြဲက်ပ္၊ ေခ်ာင္းဆိုး၊ ေသြးတုိးေဖာက္ႏွင့္ ေဆး႐ံု ဆယ္ရက္ေလာက္
တက္လိုက္ရေခ်ေတာ့၏။ ေဆး႐ံု ဆင္းလာေသာ အခါ သူမကို ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ေပးရန္
အခ်ိန္ပိုင္း သူနာျပဳ ဆရာမကို ငွားရမ္း ထားရသည္။ ခုဆို တစ္လေက်ာ္
စြန္းခဲ့ၿပီ။ အစဦးပိုင္းေတာ့ ေန႔ ေလးေထာင္၊ ညေလးေထာင္ က်ပ္ႏႈန္း။

သူမ ထူေထာင္ လာသည့္တိုင္ ညဘက္က်လွ်င္ လူနာေစာင့္ လုိအပ္ေနေသးသည္။ ႏုႏုက
အနီးကပ္ ဆင္ေအာ္တာေတာင္ မႏိုးေလာက္ ေအာင္ အအိပ္စံုမက္ကာ အေရးဟဲ့ဆို သူမ
အသက္ ေပ်ာက္ၿပီးတာေတာင္ ႏုႏု သိလိုက္မွာ မဟုတ္ဘူးဟု အဘြားက ေထ့ေငါ့မိသည္
အထိ။ ညေစာင့္ဖို႔ေတာ့ ဆက္ငွားထားမွ ျဖစ္ေပမည္။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေဆးတုိက္၊
မ်က္စိကို ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္မ်က္စဥ္းခတ္ႏွင့္ ႏုႏုကို စနစ္ တက် သင္ျပညႊန္ၾကား
ထားေပးပါ ဆရာမဟု ေဒၚေရးၿမိဳင္က ႀကိဳတင္ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ မလို လားအပ္ဘဲ
ေငြေၾကး အပို မကုန္က်ရေလေအာင္ ေဒၚေရးျမိဳင္ စီစဥ္သည္။ ေရွ႕ေလွ်ာက္ဆိုလွ်င္
သူမက တစ္ပတ္တစ္ႀကိမ္သာ လာေပေတာ့့မည္။

ေဒၚေရးၿမိဳင္က
သက္ျပင္းခ်သည္။ ရွည္လ်ားေသာ ဘ၀ခရီးတြင္ တက္တစ္ခ်ီ၊ ဆင္းတစ္လွည့္ႏွင့္
ေလာကဓံ အထုအေထာင္းသည္ မ်ားခဲ့ပါ၏။ နာမက်န္းစဥ္တြင္ လံုေလာက္ေသာ ျပဳစုကု
သမႈကို ရရွိေသာေၾကာင့္ သူမ အိုဇာတာေကာင္း သည္ဟု ေဆြမ်ိဳးမိတ္ သဂၤဟေတြက
ေျပာၾကသည္။ အဲသလို အိုဇာတာေကာင္းေစေသာ သြားေလသူ သားကို သတိတရ လြမ္းေဆြး
ရျပန္ေလသည္။ သူနာျပဳက အဘြား၏ အက်ႌ ၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္ေတာ့မည့္ဟန္ျပင္ခိုက္
ႏုႏုက မုန္႔ဘူး အ၀ိုင္းႀကီး တစ္ခုကိုင္ၿပီး အခန္းထဲသို႔ ၀င္လာသည္။

“အဘြားကို ေရဖတ္ တုိက္ဦးမယ္ေလ၊ ေတာ္ေန အိုဗာတင္းတိုက္မွ မုန္႔ေကၽြးေပါ့” ဟု ဆရာမက ကန္႔ကြက္သည္။
ႏုႏုက မုန္႔ဘူးႀကီးကို အဘြား နံေဘးတြင္ ခ်ထားလိုက္သည္။ မုန္႔ဘူး
အဖံုးေပၚတြင္ အိမ္ေန၀တ္ ပိတ္သား အက်ႌကေလး တစ္ထည္ ေခါက္လ်က္သား တင္ေနေလသည္။

“ဒါ- ၾကယ္သီးဘူးပါ ဆရာမရဲ႕၊ ျပဳတ္ေနတဲ့ ၾကယ္သီးအစား ဆင္တူ တစ္လံုး
ျပန္တပ္မလို႔ ဆိုၿပီး အဘြားက ရွာခိုင္းလို႔ စတိုခန္းမွာ သြားရွာလာ ရတာ”

ႏုႏုက ရွင္းျပေနသည္။
“ႏုႏု ေသခ်ာရွာတယ္ အဘြား၊ နဂို ၾကယ္သီးေတြနဲ႔ အေရာင္ကြက္တိ တူတာ မရွိဘူး၊ နည္းနည္း ေဖ်ာ့တာေတြပဲ ရွိတယ္”
ႏုႏုက အက်ႌေပၚမွ ၾကယ္သီး အျပာရင့္ေရာင္ကေလးေတြကို လက္ညိႇဳးႏွင့္
ေထာက္ျပသည္။ တစ္ေနရာတြင္ ၾကယ္သီးမရွိဘဲ လစ္ဟာေနသည္ကို ဆရာမ ေတြ႔ရေလသည္။

“အဖံုးဖြင့္စမ္းပါဦး၊ မွန္း”
ဟု အဘြားက ေရွ႕သို႔ ခါးကိုင္းၿပီး ကဲၾကည့္သည္။

အဘြား၏ အတန္ငယ္ ေႏွးေကြးေသာ လႈပ္ရွားမႈထက္ အရင္ဦးစြာ ဆရာမက ဆုိးဆိုးဆတ္ဆတ္ အဖံုးဖြင့္၏။
“အမေလး၊ ၾကယ္သီးေတြ၊ ႏွိပ္ေစ့ေတြ၊ ဆိုက္စံု၊ ေရာင္စံုပဲေတာ့္”

ႏွစ္ခုသံုးခုစီ။ တစ္ခုခ်င္းလည္းပါ၏။ ပံုစံေတြလည္း စံုတကာ ေစ့လိုက္ သမွ။
ဆရာမမွာ သူမ ရည္ရြယ္ရင္း အဘြား ေရဖတ္တိုက္မည့္ အေရးကို ေမ့ေလ်ာ့လ်က္
ၾကယ္သီးေတြကို သေဘာက်စြာ ကိုင္ၾကည့္ေနေတာ့သည္။

“လိုရင္သံုးဖို႔
အဘြား စုေဆာင္းထားတာ၊ အဘြားက မုဆိုးမ ဘ၀နဲ႔ အိမ္ေထာင္ထိန္း လာရတာဆိုေတာ့
အစစ ေခၽြတာစုေဆာင္း ထားရတာပဲ ဆရာမေရ၊ ၾကယ္သီးျပဳတ္ေတြ အပိုေတြဆိုလည္း
ေကာက္သိမ္း”
အဘြားက သူမ၏ လုပ္ရပ္ကို ရွင္းျပသည္။

“ပလတ္စတစ္
အိတ္ခြံေတြ၊ ေဆးဘူးခြံေတြ၊ စကၠဴဘူး၊ သံဘူး၊ အရြယ္စံု ဆိုက္စံု၊
ဓာတ္ဘူးေဟာင္း၊ မီးခလုတ္၊ မီးပလတ္၊ မီးႀကိဳး၊ စတိုခန္းထဲမွာ ဆိုတာ
ေျခခ်စရာ၊ လက္ေျမႇာက္စရာ ေနရာ မရွိေအာင္ဘဲ”

အဘြား ေျခရင္းတြင္
ထိုင္ခ်ရင္း ႏုႏုက ေျပာျပ၏။ တကယ္ေတာ့ ညည္းညဴေနတာပင္။ ေႏြးအိကို လာေခၚေသာ
သူမ၏အဘြား ေဒၚေရးျမ၏ သမီးႀကီး ေဒၚခင္မက အခန္း၀သို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ ႏုႏု
ေရရြတ္ ေနတာေတြကို နားစြန္ နားဖ်ားၾကားၿပီး ျပံဳးေန၏။

“တခ်ဳိ႕လႊင့္ပစ္ လိုက္ရေအာင္ဆိုလည္း အဘြားက သူကိုယ္တိုင္ စတိုခန္း၀မွာ
ရပ္ၿပီး ေရြးတာေလ၊ အခန္းသာ သပ္ရပ္သြားၿပီး အန္တီတို႔သာ ေမာသြားတယ္၊
အဘြားကေတာ့ လႊင့္ပစ္စရာကို မေတြ႔ေပါင္”
ဟု စကားဆက္၏။

“ဒါေတြက အန္တီတို႔ ညီအစ္မ တစ္သက္လံုး ၾကံဳေတြ႔ လာရတာေတြေပါ့ သမီးေရ”

သည္ေတာ့မွ ႏုႏုကလည္း ျပန္လွည့္ၾကည့္ရင္း ျပံဳးျဖဲျဖဲ လုပ္ကာ
ေခါင္းညိတ္သည္။ အဘြားကား သူမ၏ မ်က္မွန္ထူႀကီး ေအာက္မွ မ်က္လံုးေတြ
အစြမ္းကုန္ ဖြင့္ကာ ၾကယ္သီးကုိ ရွာေဖြဆဲ။

“အဘြား လိုခ်င္တာ ရွိတိုင္း ႏုႏု ခဏခဏ ရွာေပးရတယ္၊ ရွိလည္း ရွိတာခ်ည္းပဲ၊ အဘြားရဲ႕ လိုတာရ စတိုခန္းကိုး”

လက္ျမန္ေသာ ဆရာမသည္ အဘြား၏ ၾကယ္သီးဘူးထဲသို႔ ဆတ္ခနဲ လက္ႏိႈက္လိုက္ေလသည္။
“ေတြ႔ၿပီ အန္တီ၊ ႏုႏု ေျပာသလိုပဲ လိုတာရၿပီ”

ဆင္တူ မရွိပါဘူးဆုိေသာ ႏုႏု၏စကားကို ျငင္းဆိုသည့္ႏွယ္ အေတာ္ ဆင္တူယိုးမွား
ၾကယ္သီး တစ္လံုးကို ဆရာမက ရွာေဖြ ေတြ႔ရွိ၏။ သံုးေယာက္သား လက္ဖ်ားခါေလ၏။

“ဟိုတစ္ခု၊ ဒီတစ္ခု ေကာက္စု ထားရတာ”
ဟု ေဒၚေရးၿမိဳင္က ေအးေဆးစြာ ဆိုေလ၏။

“အဘြားက ေတာ္ေတာ့္ကို စနစ္ႀကီးတယ္ေနာ္ အန္တီ”
ဆရာမကေလးက မွတ္ခ်က္ခ်သည္။

“စနစ္ႀကီး ရတာေပါ့ကြယ္၊ ခင္မတို႔ အေဖ ဆံုးသြားေတာ့ အဘြားက အထက္တန္းျပ
ေက်ာင္းဆရာမ အလုပ္နဲ႔ ကေလး ၃ ေယာက္ကို ေက်ာင္းထား ပညာ သင္ေပးခဲ့ရတာ၊ ဆရာမ
လစာနဲ႕ လံုေလာက္ေအာင္ သံုးစြဲရတာေပါ့”

“အထက္တန္းျပ ဟုတ္လား၊ အဘြားက ဘြဲ႔ရေပါ့ေနာ္”

“အဘြားက လုပ္သက္နဲ႔ တက္တာေလ”
ႏုႏုေရာ ဆရာမပါ အဘြားအေပၚ အထင္ႀကီးရမွန္းသိလာသည္။

အဘြား၏ ေရွးေခတ္အထက္တန္းပညာသည္ ဘယ္နည္း ေနာေလလိမ့္မလဲ။
“က်ဴရွင္ျပခေတြလည္း နည္းမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္”

ဟု ဆရာမက ေမးျမန္းသည္။
ေဒၚေရးၿမဳိင္က ျပံဳးေယာင္ျပဳသည္။
“အဲဒီေခတ္တုန္းက က်ဴရွင္ ဆိုတာမရွိဘူး ဆရာမ၊ ဆရာနဲ႔ ေက်ာင္းသား ဦးေရ မွ်တေတာ့ အတန္းထဲမွာ လံုေလာက္ေအာင္ သင္ျပေပးႏိုင္တယ္”

ဆရာမ နားမလည္ပါ။
“အဘြား အသက္ သံုးဆယ္ေလာက္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ ေလာက္ေပါ့၊
အဲဒီတုန္းက ပိုက္ဆံ တန္ဖိုးျမင့္တယ္၊ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ တစ္မတ္၊ ေရႊေစ်းက
၁၈၀ ေလာက္ ၂၀၀ ေလာက္ ေပါ့ေနာ”

“အန္တီတို႔ ငယ္တုန္းကေကာ အဘြားတို႔ ေခတ္လိုပဲလားဟင္”
ဟု ဆရာမက ခင္မကို ေမးသည္။

“ေခတ္ေျပာင္းသြားၿပီ ဆရာမ”
ဟု အန္တီခင္မက ေျဖသည္။

“ဟင္- ဘယ္လိုႀကီး ေျပာင္းသြားတာလဲ”ဟု ႏုႏု အံ့အားသင့္ေနသည္။
“ဆိုင္ႀကီး ကနားႀကီးေတြ မရွိေတာ့ဘူးေလ၊ ႏိုင္ငံျခားသား ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ေတြ
႐ုပ္သိမ္းလိုက္တယ္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္ ေျပာင္းသြားတယ္ ေျပာရမွာေပါ့”

ဤကိစၥကို ကေလးမတို႔ နားမလည္ႏိုင္ေပ။ အဘြားတို႔ ေခတ္မွသည္ အန္တီခင္မတို႔ ေခတ္သို႔ ေျပာင္းလဲသြားျခင္း ဆုိသည္မွ်သာ မွန္းဆႏိုင္ေလ၏။

“ေခတ္မေျပာင္းခင္ တုန္းကေတာ့ ခုေခတ္လိုပဲ စတိုးဆိုင္ႀကီးေတြ
ရွိခဲ့ဖူးတာေပါ့။ ႀကီးေတာ္နဲ႔ အတူ ႐ုိးတိုက္ ဆိုတာႀကီးကို ေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္၊
ခုေခတ္ စူပါ၀မ္းတို႔၊ ဂမုန္းပြင့္တို႔လိုေပါ့၊ အဲဒီမွာ ေရႊျမင္းပ်ံ
ဘ႐ိုကိတ္ သြား၀ယ္တာ မွတ္မိေသးတယ္၊ သူ႔သမီး မဂၤလာေဆာင္မွာမို႔ သတို႔သမီး
၀တ္ဖို႔၀ယ္တာ၊ အရမ္းလွတာပဲ”

ခင္မကို ေမြးဖြားစဥ္က သားဦးျဖစ္၍ ပံုေအာ အကုန္ခံ ၀ယ္ျခမ္းၾကတာကို ေဒၚေရးၿမိဳင္က ေရွးျဖစ္ေဟာင္း ေအာက္ေမ့ သတိရလာသည္။

“ကေလး အႏွီးပိတ္ေတြ ဆယ္ကိုက္၊ ဆယ့္ ငါးကိုက္၀ယ္တာ။ ေပၚပလင္တစ္ကိုက္မွ တစ္က်ပ္ရယ္”
အန္တီခင္မက သူမ တကၠသိုလ္ပညာသင္ ယူစဥ္ တကၠသိုလ္တြင္ မိတ္ကပ္ဘူး၊ ႏႈတ္ခမ္း
နီဘူး၊ ေပါင္ဒါဘူးေတြကို မဲႏႈိက္ ယူၾကရသည္ကို ေျပာျပလွ်င္ ဆရာမမွာ
တအံ့တၾသျဖစ္ေန၏။ အေ၀းသင္ စာေပးစာယူပညာေရးႏွင့္ ဘြဲ႕ရလာ သျဖင့္ တကၠသိုလ္
ဆိုသည္ကို နားထဲမွာ စိမ္းေန ေလသည္။

“အန္တီ ဘြဲ႕ရတဲ့အထိ ေခါက္ထီးေခတ္ မစားေသးဘူး၊ ေနပူထဲထြက္တဲ့အခါ ၾကက္ဆင္ ဖဲထီး ေဆာင္းရတာ”
ဆရာမတို႔၊ ႏုႏုတို႔မွာ အန္တီခင္မ ေျပာေသာ ေခတ္အေၾကာင္း ျမင္ေယာင္ ၾကည့္ေနၾကေတာ့သည္။

“ႏိုင္ငံျခားက တင္သြင္းရတဲ့အစား အေသာက္ေတြ ရွားပါးသြားၿပီ။ ဂလက္ဇို၊ လက္
တိုဂ်င္လိုႏို႔မႈန္႔ေတြ၊ ေထာပတ္၊ ဒိန္ခဲ၊ ေခ်ာက လက္၊ ပန္းသီး၊ ကိတ္မုန္႔၊
အဲဒါမ်ိဳးေတြေပါ့၊ ေနမေကာင္းမွ ဒါမွမဟုတ္ လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ က်မွ
၀ယ္ျခမ္းရတာ”
ဆရာမႏွင့္ ႏုႏုတို႔သည္ ပံုျပင္သဖြယ္ နားေထာင္ေကာင္းေနၾကသည္။

“ႏိုင္ငံျခားသံုးေငြ ေခၽြတာရတာလို႔ ဆိုတာပါ ပဲကြယ္။ အေႏြးထည္၊ အ၀တ္အစား၊ ေဆး၊ ေဆး၀ါးပစၥည္းမွအစ ရွားပါးကုန္ေတာ့တာေပါ့”

ယေန႔ ေစ်းကြက္ ဖြင့္လိုက္ေသာ အခါတြင္ စူပါမတ္ကက္၊ မီနီမတ္ေတြ သာမက
ေစ်းထဲမွာ ေဖာျခင္းေသာျခင္း။ ပိုက္ဆံရွိလွ်င္ ၀ယ္လိုက္ ႐ံုပင္။ ေႏြးအိသည္
ကိုရီးယား ဇာတ္ကား အၿပီးမွာ တီဗြီ ခလုတ္ကို ပိတ္လိုက္ၿပီး ခင္မႏွင့္အတူ
အိမ္ျပန္ရန္ အခန္း၀သို႔ ထြက္ႏွင့္သည္။

ခင္မကမူ ဗဟုသုတအလို႔ငွာ အနည္း အက်ဥ္း ေျပာျပခ်င္ေသးသည္။
“အန္တီ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေလာက္မွာ ေမွာင္ခိုေခတ္ ျဖစ္လာတယ္။ တီဗီြတို႔၊
ကက္ဆက္ တုိ႔လည္း စ၀င္လာတယ္၊ အျဖဴအမည္း ၾကည့္ ရရင္ပဲ ဟုတ္လွေပါ့”

ဆရာမတို႔၊ ႏုႏုတို႔အတြက္ ေမွာင္ခိုေခတ္ ဆိုတာလည္း လက္လွမ္းမမီေအာင္ ေနာက္က်န္ ရစ္ခဲ့ပါၿပီ။
“အန္တီတုိ႔ေခတ္က်ေတာ့ ဇိမ္ခံပစၥည္း မသြင္းေတာ့ဘူးေလ။ အစစအရာရာ ခြဲတမ္းနဲ႔
သမ၀ါယမဆိုင္၊ ျပည္သူ႕ဆိုင္ေတြမွာ ဆန္၊ ဆီ၊ သၾကား၊ ႏို႔ဆီ ၀ယ္ၾကရတာ။
အဲဒါေတာ့ မီၾကတယ္ မဟုတ္လား ”

“ဆီစာအုပ္လို႔ ေခၚတယ္ေလ”
ဟု အဘြားက ေထာက္ေပးသည္။

“ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္၊ ဆီစာအုပ္၊ တစ္ခါတေလဆို ညကတည္းက သြားထပ္ထား ရတာ၊
အၾကံဳနဲ႔ ထည့္လိုက္တဲ့ အခါလည္း ရွိတယ္” ဟု သူနာျပဳက အားတက္သေရာ
၀င္ေျပာ သည္။ အသက္နည္းနည္း ပိုငယ္ေသာ ႏုႏုသည္ ဆရာမလိုလည္း မိသားစု
စား၀တ္ေနေရးမွာ ပါ၀င္ရဖူးပံု မရ။ ၿပီးခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္ မတိုင္မီကေလးကို
မီလိုက္သည့္ အတြက္လည္း သူမသည္ ေႏြးအိ ထက္မူ အသိအျမင္ႂကြယ္ပါေသးသည္ဟု အား
ရွိသြားေလသည္။ အားလံုးထဲမွာ အေတြ႕အၾကံဳ အႂကြယ္၀ဆံုး ျဖစ္ေသာ ေဒၚေရးၿမိဳင္က
သူမ၏ ၾကံဳဆံုခဲ့ ဖူးသမွ်ထဲက အခ်ိဳ႕ကုိ လက္ဆင့္ ကမ္းခဲ့ခ်င္ေသး သည္။

“ရတဲ့ဆန္ခြဲတမ္း ဇီယာက နည္းနည္းေအးရင္ မာေတာ့တာ၊ အဲဒါကို ေရာင္းလိုက္ၿပီး
ပိုက္ဆံ ထပ္ျဖည့္မွ ဧည့္မထ ၀ယ္ႏိုင္တယ္။ ဒါမွ ခင္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ အတြက္
ထမင္းဘူး ထည့္ရတာ အျမင္လွတာေပါ့”

“အဲဒီတုန္းက ၾကက္သား တစ္ပိႆာ ဘယ္ေစ်းလဲ အဘြား”

“အင္း... ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္၊ ခင္မတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆိုပါေတာ့၊ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲ ေပးရတယ္”
ခင္မက ေခါင္းညိတ္ ေထာက္ခံသည္။

“ဟုတ္မွာေပါ့အေမ၊ ခင္မ အိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္လာေတာ့ အရင္ေလးဆယ္ေလာက္ေပါ့၊ ၾကက္တစ္ပိႆာကို ႏွစ္ရာ၊ ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ ျဖစ္သြားေပါ့”

“ေရႊေစ်းက်ေတာ့ေကာ အန္တီ”
ဟု ဆရာမကေလးက ေမးသည္။

“အန္တီအိမ္ေထာင္က်စ အရင္ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္တုန္းက တစ္က်ပ္ သား ၄၀၀၊ ေႏြးအိအေမ တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ၇၀၀၀ ေက်ာ္ေပါ့“

“အဲဒါ အရင္ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ေပါ့ေနာ္၊ တစ္ေန႕က ေရႊဆိုင္မွာ ေမးၾကည့္တာ ၆
သိန္းတဲ့ အဘြား၊ ေအးမာေတာ့ ေရႊစိတ္ကူးေတာင္ မယဥ္ရဲေတာ့ ပါဘူး”

အခုလို အဘြားထံတြင္ ေန႔ေရာညပါ အလုပ္ရၿပီး ေနစရိတ္၊ စားစရိတ္၊ အ၀တ္အထည္
စရိတ္ မကုန္က်သည့္တုိင္ ေအးမာ၏ တစ္လ စုေငြသည္ က်ပ္ ၁၂၀၀၀၀ မွ်ရွိမည္။
တစ္ႏွစ္ဆို ၁၄၄၀၀၀၀။ ေရႊ ၂ က်ပ္သားကေတာ့ တိန္တိန္ျမည္ေနၿပီ။
“ဆရာမက ညည္းရတယ္ရွိေသး၊ ႏုႏုဆို မူးလို႔ေတာင္႐ွဴႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး”

ႏုႏု ဆိုလွ်င္ကား သူမ၏ လစာေငြ ၂၀၀၀၀ မွ်ႏွင့္ဆိုလွ်င္ ႏွစ္ႏွင့္ ခ်ီ
စုေဆာင္းတာေတာင္မွ ေရႊ ၃ မူးသားေလာက္ အသားတင္ ရႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ အေမေတာမွ
တက္လာၿပီး ေျခာက္လစာႏွစ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ႀကိဳတင္ထုတ္သြား ျပန္ုလွ်င္ျဖင့္
ဖန္စီဟု ေႏြးအိပင္ ေခၚတတ္ေနေသာ ေကာ္ႀကိဳး ပုလဲႀကိဳး ေရႊတုေတြႏွင့္သာ အလွဆင္
ျပင္သြားရဦးမွာပါပဲ။

ဆရာမႏွင့္ ႏုႏုသည္ ေရႊေစ်းကို တြက္ခ်က္ရင္း ေခါင္းစားေနၾက ျပန္ေတာ့သည္။
“ဘြား၊ ေႏြးအိ အိမ္စာလုပ္ရဦးမယ္”

ေျမးက တင္ပါးကို အသာကုတ္ၿပီး သတိေပးသည္။
“ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ျပန္မယ္၊ ျပန္မယ္၊ ေနာက္တစ္ေန႔မွ အဘြားတို႔တုန္းက ေစ်းကြက္နဲ႔ ခုေခတ္ေစ်းကြက္နဲ႕ ဘာကြာလဲ ၾကည့္ၾကတာေပါ့”

“ေႏြးအိတို႔ ေခတ္ဆိုပါေတာ့ေနာ္”
ႏုႏုက ရယ္ေမာေနသည္။

“ေဟာေတာ္၊ အဘြားကို ေရေႏြးဖတ္ တိုက္ဖို႔ ေအးကုန္ေတာ့မယ္ ႏုႏုေရ၊ ေရေႏြး ထပ္ေရာဦးမွ”
ဆရာမ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ သတိရလာသည္။

“အဘြားေဆးေသာက္ဖို႔၊ မ်က္စဥ္းခတ္ဖို႔ အကုန္ေနာက္က် ကုန္ပါၿပီ၊ ဒုက္ၡပါပဲ”
ေဒၚေရးၿမိဳင္က ႏွစ္သိမ့္သည္။

“ငါးမိနစ္ပါပဲကြယ္၊ ေရေႏြးဖတ္တိုက္မွာဆိုေတာ့ သိပ္ၾကာမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အဆင္ေျပပါေသးတယ္”
အဘြားႏွင့္ လုိက္ပါသြားေသာ ေႏြးအိက ေမးခြန္းထုတ္ေနသည္။

“ညေနက်ရင္ အိုးရွင္းမွာ ပီဇာ သြားစားၾကမယ္ေနာ္ ဘြား”
ေႏြးအိ၏ အသံသည္ ေစ့သြားေသာ အခန္းတံခါးႏွင့္ အတူ တိုးတိတ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့၏။

ျမေႏွာင္းညိဳ
(Teen မဂၢဇင္း၊ဇြန္လ ၂၀၁၁)

Name	Christano John Bryan Joseph
Age	18
e-mail	onlinespyboy@gmail.com
Website	http://friendworld.friendhood.net

Admin:

ေၿပာင္းလဲ ၿခင္းလ်ွင္

ေၿပာင္းလဲ ၿခင္းလ်ွင္